Deel je herinnering aan Claar

E-mail 21. aug, 2017

Carolien

Bijna zeven jaar geleden had ik mijn eerste kennismaking met Claar. Claar werkte net bij Linxx toen ik startte als stagiaire. Ik vond het super spannend, mede door de mededeling: ‘Je start morgen alleen met Claar, maar zij is morgen bezig met de boekhouding.
Haar kan je dan niet storen, echt niet.’ Ok, dacht ik... De instructie klopte precies! Claar liet me binnen en gaf mij vriendelijk koffie en sloot zich vervolgens op in ‘haar hok’. Af en toe klonk er een ‘merde!’ of ‘aaagghww’ uit het hok, waardoor ik absoluut
niets durfde te vragen. Toen ’s middags andere collega’s kwamen en we gezamenlijk gingen lunchen aan de grote kantoortafel werd mij duidelijk dat Claar ab-so-luut NIET uit vrije wil de boekhouding deed. Iedereen lachtte om haar frustraties en Claar het hardst.
En die lach, die heb ik sindsdien dagelijks met zo veel plezier gehoord! De borrel op vrijdagmiddag (met Linxx was dat vaak de eerste van een reeks die zich iedere vrijdag herhaalde) was altijd een feest met Claar. Een felle discussie, schunnige verhalen of
het kattekwaad van haar kinderen, het viel geen moment stil. Geweldig!

Claar, wat ben je sterk en wat heb ik veel aan jou gehad als collega. Ik ben zo blij jou gekend te hebben!

E-mail 17. aug, 2017

Maeike

Claar en ik kennen elkaar via het internet :) Ze vond me op een oppassite en belde me om te vragen of ik die avond kon komen oppassen op haar twee zoontjes van 2,5 jaar en negen maanden. Sinds die zomer paste ik jarenlang elke week wel een keer op Lukas
en Max en later ook op Catho. Ik herinner me de avonden en nachten dat Wouter en Claar na het uitgaan thuis kwamen en probeerden nuchter over te komen ;) Vaak ging er nog een flesje open en kwamen er kaasjes op tafel. Heel gezellig vond ik dat! Daarna hebben
we altijd contact gehouden en was ze er bij mijn grote levensgebeurtenissen zoals m'n eerste huis en kind. Lieve Claar, je leefde altijd met me mee, luisterde naar me en gaf me fijn advies wanneer ik dat nodig had. Ik zal je heel erg missen! Liefs, Maeike

E-mail 16. aug, 2017

Anneke

Jammer genoeg heb ik maar een korte tijd met Claar kunnen werken bij Linxx. Toen ik hier ruim een jaar geleden kwam werken was Claar druk bezig met haar laatste project, Volandis. Maar ook in een korte tijd, kan Claar al snel impact hebben. Met haar scherpe
opmerkingen heeft ze me toch een paar keer goed aan het denken gezet. Met de lunch combineerde Claar altijd de raarste dingen op brood. Toen ik haar een keer raar aan keek zei ze: “Tja.. ik moet het brood toch op de een of andere manier nog een beetje laten
smaken”. Een Claar combi die ik nog steeds veel eet, pikante humus met een plak geitenkaas :). Ook deed ze altijd spa rood bij haar wijn. Later heb ik het een keer uitgeprobeerd, is inderdaad best lekker.


Nog een laatste herinnering is dat we spraken over een bucketlist. Claar zei toen dat ze die niet had, want alles wat ze wilde doen had ze altijd gelijk gedaan. Toen dacht ik wauw, wat een mooie levenshouding.



Een fijne collega en een mooi mens. Heel veel sterkte aan Wouter, de kinderen, familie en vrienden.

E-mail 14. aug, 2017

Annette

Ik ontmoette Claar in 2010. Nog in haar verlof (Catho was net geboren) kwam ze naar een bijeenkomst van Linxx, want ze zou er na de zomer starten. Waarschijnlijk was het best spannend voor haar, maar ze stond daar vol zelfvertrouwen met een stoere zonnebril
op (het was buiten) van een afstandje alles een beetje te bekijken. Bij Linxx waren wij in het begin de 'spin in het web'. En omdat er geen secretariaat was moesten we ook alle randzaken onder ons kleine team van spinnen verdelen. Daar hoorde ook de zgn. K-klussen
bij. Hoewel Claar niet te beroerd was om de hele administratie op zich te nemen ging het doen van de lunch-boodschappen haar écht te ver. Ik heb haar nooit op een tas met boodschappen kunnen betrappen :) De rol van 'spin' was ze de laatste jaren ook wel ontgroeid.
Volgens mij was haar laatste project bij Volandis haar op het lijf geschreven. Snel in de actie, hard werken met een team van leuke mensen én het duurde niet te lang. Had haar heel graag nog heel veel van die mooie projecten zien doen. Ik vind het nog steeds
moeilijk te bevatten dat ze er niet meer is.

Dag Claar..

E-mail 13. aug, 2017

Annemarie Idema

Lieve Claar,



Ik ken Claar sinds eind 2012, ze had mij gevonden als potentieel lid van het op te richten veteranen elftal en liet echt niet los. Wat wist je de hockeyliefde weer bij mij naar boven te halen Claar en ("doe normaal, ga gewoon iedere week meedoen") mij te prikkelen
om lid te worden.



Wat een fijne, open en eerlijke gesprekken hebben wij in al die jaren gevoerd. Wat wist je mij, maar eigenlijk iedereen, scherp te houden en de ogen gericht te houden op de toekomst.


Je wist altijd op het juiste moment de juiste vragen te stellen en vond dat iedereen een carrière switch verdiende in het leven ("Maakt je hart nog een sprong? Wil je dit de rest van je werkende leven doen?")



Je was ook heerlijk direct, een eigenschap die ik zeer waardeerde en ook heel fijn dat ik iemand vond die mijn directheid altijd aankon ;-)



Lieve Claar wat ben ik blij je ontmoet te hebben. Weet dat wij er altijd zullen zijn om Wouter en de kinderen bij te staan waar dat fijn is.



Ik ga je ontzettend missen.



Liefs ook van Johan, Froukje en Nele

E-mail 11. aug, 2017

Ingrid

Wouter en de kinderen,



Ik heb tijdens het Volandis project heel intensief samengewerkt met Claar. Wat een lief mooi en grappig mens was dat!! Ik krijg het bericht over haar overlijden net pas te horen en het doet me toch wel veel. Ik wens jullie heel veel sterkte voor de komende
tijd en blijf vooral denken aan het mooie mens dat ze was. Claar was bijzonder en ik zal haar niet vergeten! Liefs

E-mail 5. aug, 2017

Marga

Ik vroeg Claar te poseren voor mijn workshop "Goedgemutst" - tegen het chagrijn en voor plezier, tevredenheid en vertrouwen. Je snapt wel waarom!

E-mail 4. aug, 2017

Marga

Als ik mijn herinneringen aan Claar plaats, merk ik dat het aantal tekens is gelimiteerd. Ik neem de vrijheid om er nog een te plaatsen.



Een van de laatste keren dat we elkaar zagen was op 20 juni, precies een maand voor haar overlijden. Ik haalde haar op bij haar ouders in Lexmond, we dronken koffie onder de notenboom en haar vader liet me de wilde perzik proeven. Heerlijk! De afspraak om naar
Rossum te komen stond al een hele tijd, vanaf het moment dat ze zich had voorgenomen om de Vierdaagse te gaan lopen. In Rossum had ze jammer genoeg niet meer de kracht om een stukje te gaan lopen, maar de zon scheen en de tuin was op zijn mooist. Het was een
fijne middag. Ik beloofde langs te komen in Bunnik als ik in de buurt was en negeerde mijn gevoel dat ik die afspraak via Wouter moest maken. Ik vond het moeilijk om zo’n sterke vrouw indirect te benaderen. De dag nadat ik in de buurt was geweest appte ze
“Ben niet echt bij met sms’jes zoals je door hebt. Ik ben veel met praktische zaken bezig, fysio, diëtisten, agenda’s halveren, buurtzorg etc etc praten over energielekken, energizers etc etc alles om maar positief de dag door te komen. T leven is voor mij
nu ‘f’ zwaar.” Snel daarna ging ik op vakantie en daar kwam het bericht van Claar’s overlijden. Het tekent Claar dat ze tot het laatst bleef zoeken naar hoe je van iedere dag een positieve dag maakt. Ze was en blijft daarin een lichtend voorbeeld.

E-mail 4. aug, 2017

Marga

Claar en ik zijn zes jaar collega’s geweest bij Linxx. Ik werkte er al als associé toen Claar er begon. Onervaren in het vak van adviseur was ze heel gretig om ingewerkt te worden. Liefst ging ze zoveel mogelijk mee op pad om te kunnen leren van de ervaren
adviseurs en coaches. Achteraf gezien denk ik dat ze het benaderde als leren koken – de kunst afkijken bij de ervaren chefs, recepten verzamelen om vervolgens zo snel mogelijk zelf aan de slag te kunnen. We zijn veel samen op pad geweest en dat was altijd
een feest. Haar humor maakte van iedere samenwerkdag een vrolijke dag. Als ‘horeca-dier’ voelde ze precies aan wat er in setting en sfeer nodig was en regelde ze dat het voor elkaar kwam. En als toef op de taart was Claar heel scheutig met complimenten - op
weg terug naar kantoor haalde ze de momenten aan die haar hadden geraakt en benoemde ze heel precies wat ze daarbij zelf wilde leren. Claar had een scherp oog voor bullshit – ik schrok wel eens van de boudheid waarmee ze haar menig kon geven. Als je daar het
scherpe randje vanaf haalde, had ze vaak een punt. Afgelopen jaar ontdekten we een gedeelde held: Rene Gude. Claar vond steun in zijn filosofie. Op mijn homepage staat zijn uitspraak: “Als je iets in de wereld wil betekenen, dan zul je de moed moeten hebben
om iemand te zijn.” Dat lef had Claar. Ik vind het nog steeds onwezenlijk dat ze er niet meer is.

E-mail 4. aug, 2017

Margaret

Dag Claar, een week geleden heb ik afscheid van je genomen zonder je gekend te hebben. Door alle mooie verhalen en speeches heb ik toch een kijkje in je leven mogen nemen en wat moet je een prachtige en krachtige vrouw zijn geweest. Wouter, zoveel sterkte
en kracht. Je zei dat je voor iedereen zou zorgen. Zorg er alsjeblieft ook voor dat er voor jou goed gezorgd wordt. Liefs, x

E-mail 29. jul, 2017

Nancy Beerten

Het is alweer 28 geleden dat wij au pair waren in Parijs. Wij, 4 meiden uit (bijna) alle windstreken van Nederland. Edith uit het Westen, Sjoukje uit het Noorden, Claar uit het Midden en ik uit het Oosten.


Sjoukje en ik kenden elkaar al van onze toeristische opleiding en in Parijs maakten we kennis met Claar en Edith. We dachten dat ons Frans redelijk was totdat we Edith hoorden praten in al prachtige volzinnen en met een echt Frans accent. Ach, met wat minder
vocabulaire en wat meer gebaren kwamen we ook een heel eind!

In onze vrije tijd spraken we heel regelmatig af. Baguette, Franse kaasjes en wijn, optutten op onze kleine au pair-kamertjes en allez hop de stad in! Ons Frans moest immers wel in praktijk worden gebracht, n’est-ce pas?

Twee jaar geleden besloten we om ons 25 jarig jubileum te vieren en Sjoukje had een leuk airbnb geboekt. Ware het niet dat toen mijn moeder geopereerd werd en we onze Parijs-trip moesten annuleren. De dag dat we zouden aankomen was vrijdag 13 november 2015,
de aanslag op Bataclan. En ons airbnb zat in dezelfde wijk als waar de aanslag was. We hebben wel –tig keer tegen elkaar gezegd hoe blij we waren dat de trip niet door was gegaan!

Het is er daarna niet meer van gekomen. Wel bleven wij 3-en, Claar, Sjoukje en ik elkaar al die jaren zien. Bij feesten, geboortes van kinderen, verhuizingen, of zomaar omdat het weer tijd was spraken we met elkaar af. Claar, tu nous manques déja… Nancy

E-mail 29. jul, 2017

Hanneke Lewin

Eind november ontmoette ik Claar bij toeval (?) bij De Bank ik Bunnik. De keer daarvoor was op haar huwelijk in Belou, veel te lang geleden. Claar ging nog even met het team na de hockeytraining een biertje drinken. Ik had die avond eigenlijk cursus en
had daar niet behoren te zijn, maar was er toch. Het was hartverwarmend.



We wisselden mobiele nummers uit en Claar stelde voor dat we snel samen bij Falk & Trudy zouden gaan eten, die ook altijd een plekje in mijn hart hebben gehouden na vijf jaar intens samenwerken, en die ik ook veel te lang niet meer had gezien.




Helaas is samen met Claar naar Lexmond gaan er niet meer van gekomen, maar ze wilde graag dat ik er voor jullie zou zijn in deze moeilijke tijd en dat komt goed.




Courage en veel liefs, Hanneke Lewin

E-mail 28. jul, 2017

Annick de Wolf

Lieve Wouter, Lucas, Max en Catho,

Wat een mooi afscheid was het gister van Claar. Samen met onze familie uit Belgie vierden wij vroeger vaak oud & nieuw samen. Mijn zus schreef hieronder al over het Efteling avontuur wat wij meemaakten. Ik was net te jong, zo oud als Jeanette, om me Claar echt
nog goed te herinneren. Wat ik zie is een vrolijk, pittig meisje met een grote lach; altijd in voor lol. Na de verhalen van gister geloof ik dat ze zo als volwassen vrouw altijd is gebleven. Ik wens jullie en al jullie vrienden en familie ontzettend veel sterkte.

E-mail 28. jul, 2017

barbara

nog een fotootje..

E-mail 28. jul, 2017

Barbara de Wolf

Lieve Wouter, Lucas en Catho, wij kennen Claar van heel vroeger, we vierden vaak Oud en Nieuw met onze families samen. Claar kwam ook regelmatig bij ons logeren en ik bij haar. Onze levens gingen andere kanten op maar gelukkig bleven we via onze ouders
op de hoogte hoe het ons verging. Wij herinneren ons Claar als een stoer, pittig en stralend meisje.


We zijn ooit samen naar de Efteling geweest, het nieuwe spookhuis was net geopend (dat is nu heel ouderwets), superspannend toen! Opeens was Claar kwijt, tijdens de donkere spookshow. Iedereen in paniek, behalve Claar. Ze stond vooraan van de show te genieten.


Het was heel bijzonder gister te horen hoe Claar als volwassen vrouw en moeder was, helemaal zoals wij haar als meisje herinneren. Zo hartverscheurend dat ze niet langer mocht genieten van het leven.

We wensen jullie, alle familie en vrienden heel veel sterkte!

E-mail Website 27. jul, 2017

Truus Spek-van Eck

Vanmiddag het veel te korte leven van Claar voorbij zien komen. mooie verhalen en beelden.


Op ons heeft het een diepe indruk gemaakt. Onze herinneringen aan Claartje zijn vooral in de eerste vijftien jaar: het spontane, blonde meisje met heldere blauwe ogen die fel en nieuwsgierig de wereld inkeken. Samen met Henriette en andere buurkinderen beleefde
zij in en rond ons huis 'Vinkenrode' vele avonturen die een mens nu eenmaal nodig heeft om volwassen te worden.

Lieve Claar, wie was zal nooit vergaan.

Jij blijft in de herinnering van velen die jou lief hebben.

Jij blijft voortleven in je drie prachtige kinderen.

Jou diepste wezen zal niet verloren gaan omdat je geborgen bent bij de Eeuwige.

Voor Wouter, Lucas, Max en Catootje sterkte voor de komende tijd!

Vrede en alle goeds,

Cees en Truus Spek-van Eck

E-mail 27. jul, 2017

Marry de Wit

Met zoveel positieve inzet de strijd niet kunnen winnen.

Wat moet je dan doen?

Die positiviteit doorgeven aan de achterblijvers, die moeten verder.

Lieve Claar, het lukt ze vast.

E-mail 27. jul, 2017

Esmée Beekman

In 2002 leerde ik Claar tijdens een sollicitatiegesprek kennen. Hectische tijden want op Claar haar 1e werkdag moest ik al melden dat die dag de directeur ontslagen was. En we hebben er nog heel wat langs zien komen. Turbulente tijden qua bedrijfsontwikkelingen,
maar toptijden qua collega’s; Claar, Marleen, Annemieke. We hebben veel lief en leed met elkaar gedeeld; kinderwensen, zwangerschappen, bevallingen, trouwen, huizen kopen, etc. Hoogtepunt was de trouwerij van Wouter & Claar in Frankrijk. Wat een prachtig stel
en wat een prachtige bruiloft. Als de dag van gisteren herinner ik me dat jullie ’s avonds samen de trap afkwamen en met een spectaculaire dans openende. Wauw! En ach wat lief dat Lucas en Max moesten huilen. Die vonden het maar wat raar wat jullie deden.

Claar en ik deelde onze liefde voor Frankrijk, Saint Chinian, de sport, hockey, lekker eten en een drankje. Als ik Claar zag, genoot ik van haar vrolijkheid, drive, enthousiasme, haar makkelijke praten. Het was altijd alsof we elkaar vorige week nog gezien
hadden. Zo ook afgelopen februari toen we samen gewandeld en gelucht hebben bij De Veldkeuken. Die herinnering is me zeer dierbaar.

Vandaag weer een nieuwe herinnering erbij gekregen. Niet een die ik wenste. Maar wat een mooi afscheid was het vandaag. Je stond te midden van een prachtige bloemenzee en er zijn heel veel mooie lieve woorden gezegd ook door je lieve kindjes en man.



Rust zacht lieve Claar. Ik koester de herinneringen!

E-mail 27. jul, 2017

Hilde, Menno, Lisa en Pieter (nu in NL)

Wij proosten op het leven, Claar! We zullen je enorm missen in het hockeyveld, aan de zijlijn, bij de feesten, aan de bar, de gezellige wandelingen en je adviezen. Veel sterkte voor Wouter, Lucas, Max en Catho. We gaan een krachtig mens missen.

E-mail 27. jul, 2017

Susan

Claar ken ik eigenlijk nog maar een jaar of 6. En pas het afgelopen jaar hadden we intensiever contact met elkaar.




Het begon met het eerste etentje van het hockeybestuur. Ton en ik nodigden de bestuursleden en hun partners uit. 'We wonen nog maar net in Bunnik en nu hebben we al ons eerste etentje', riep ze enthousiast uit. Het was ontzettend gezellig net als alle bestuursetentjes
daarna.



Ook fietsten we samen af en toe naar het werk. Het waren altijd fijne ritjes. We spraken uitgebreid over het werk en ik kwam altijd geïnspireerd op kantoor aan.



We kregen het afgelopen jaar meer contact. Tijdens fijne wandelingen dacht Claar mee over mijn volgende stap in mijn loopbaan. We genoten hier beiden van. Dat vond ik bijzonder, omdat haar eigen toekomst zo beperkt was. Tijdens die gesprekken vertelde ze ook
steeds meer over haarzelf en de wensen en de zorgen die zijzelf had.



Een half jaar geleden startte Claar een schilderclubje. Iedere woensdagochtend was het spannend wie er kwamen opdagen. Claar was er altijd. Ze werd de grootste fan van mijn tekeningen. Het mooie aan haar was dat ze dit ook expliciet uitte.



In deze vriendschap waardeerden we elkaar om wie we zijn, ook al zijn we zo verschillend. Claar heeft daarmee mijn leven verrijkt en dat draag ik altijd bij me. Het klinkt groots voor een zo'n jonge vriendschap. Het is wel zoals ik het voel.



Lieve allemaal, wat gaan we een inspirerende, energieke en authentieke vrouw missen. Ik wens iedere een sprankje Claar!

E-mail 26. jul, 2017

Anita Uijttewaal

Lieve Claar,

Ik zal de gezellige middagjes koffie drinken missen. Je kwam vaak onaangekondigd, wat ik juist altijd erg leuk vond. De goede adviezen die je me gaf. Je had altijd wel n goede tip of een one liner waar ik dan op bepaalde momenten aan moest denken en ook iets
mee kon. Vaarwel lieve Claar. Voor altijd in mijn gedachten.

E-mail 26. jul, 2017

Michiel, Carla, Tom en Stijn

Samen hebben we heel wat uurtjes langs de lijn doorgebracht. Eerst bij tennis. Uiteraard kijkend naar de partijtjes van de jongens, maar vooral kletsend. Tennis vond je niet echt wat, zei je, want je moest er altijd zo stil en beschaafd zijn. Je had meer
zin om flink aan te moedigen net als bij hockey. Dat was echt jouw sport. Wouter en Oscar coachend aan de ene kant en jij net zo hard roepend aan de andere kant. " Komaan" en " keurig", als het naar je zin ging ;-) Voor bijkletsen hier weinig tijd, je ging
helemaal op in het spel.

Als we de laatste tijd op het hockeyveld aankwamen, speurde ik altijd snel of jij er ook was, dat was tenminste meestal een goed teken. Wat hadden we een bewondering voor jou Claar, hoe eerlijk en open je over je ziekte sprak. Je was dapper, kwetsbaar en stoer
tegelijk. Je liet gelukkig ook hulp toe, al viel dat niet altijd mee. Maar als Wouter het soms niet nodig vond dat Michiel voor jullie kookte, zei jij: "luister maar niet, ik vind het fijn, dan kan ik vanavond tenminste rustig met hem zitten". Je had ondanks
je ziekte altijd nog zoveel interesse voor de mensen en de wereld om je heen.

We hebben enorm veel van je geleerd, Claar, al is dat wel een heel schrale troost op dit moment.


Natuurlijk zullen we ook nu en in de toekomst Wouter en de kinderen blijven supporten. En als hockey straks weer begint zullen we het veld afspeuren naar je. En de jongens zullen hun best doen, zodat ze je in gedachten " keurig!" horen roepen.

We missen je Claar!

E-mail Website 26. jul, 2017

Patiëntenfederatie Nederland

Najaar 2016 meldde Claar dat zij graag haar ervaringen wilde delen. ‘Om samen de zorg beter te maken’, zoals wij dat noemen. Claar reageerde enthousiast op ons verzoek. Zo verscheen er een mooi interview met haar oproep om de psychosociale zorg in Nederland
beter te regelen, in het boekje ‘Zorg bij een ongeneeslijke ziekte’.

Papier is geduldig. Maar de boodschap van Claar belandde niet op de bekende en gevreesde stapel. Het onderwerp heeft intussen de belangstelling van de minister. Zij heeft er een speciale werkgroep voor aangesteld. Het is heel goed denkbaar dat politiek Den
Haag de regels aanpast om de zorg voor mensen die psychosociale zorg nodig hebben beter te regelen. Voor Claar komt die aanpassing verdrietig genoeg te laat. Maar met Claar lukt het om met elkaar de zorg voor anderen beter te maken. We zijn Claar heel erg
dankbaar dat ze haar verhaal ook met ons heeft gedeeld. En we wensen Wouter, de kinderen en alle dierbaren die Claar heel erg missen veel troost en sterkte.

E-mail 26. jul, 2017

Jokelien Vles

Claar ken ik via haar jeugdvriendin Dorine. Toen ik haar voor het eerst ontmoete, vond ik haar heel spontaan en gezellig en ook stoer. Ik heb haar beter leren kennen toen ik van middelbare school wisselde en naar het Bonifatius College ging. Gelukkig kende
ik Claar en kon ik in de pauzes met haar en haar groepje komen klertsen. Zo was zij gewoon. Daarnaast kwam ik haar ook tegen in De Poort (kroeg) op vrijdagmiddag en in Image (disco) op zaterdagavond. Altijd in voor een feestje!

En omdat mijn broer wat had met vriendin van Claar kwam ze ook wel eens bij ons thuis in Vleuten. Mijn ouders en zusje herinneren zich haar ook nog goed. Veel lachen, goede humor en gezellig tegen iedereen.




Mooi mens, we zullen je missen en wat zal jij gemist worden. Wouter, kinderen, familie en vrienden: veel sterkte.

E-mail Website 25. jul, 2017

Anton van Daal

Geweldige herinneringen aan Claar uit ons gezamenlijke jaar in het studentenhuis "Villa SBR" in Eindhoven. Hilarisch haar vraag aan de Burgemeester van SexBierum: "Prachtig verhaal Meneer de Burgemeester, maar hoe zit dat nu met die zieke kindjes?" De
Burgemeester had een verhaal verteld over het WindPark Aeolus dat toen net een jaar of zo open was, dat het een prachtig park is met helaas nog wat kinderziektes...



Erg blij dat Claar er nog bij was op onze reünie afgelopen 31 mei. Claar je blijft een topper!




Heel veel sterkte de komende tijd!

E-mail 25. jul, 2017

Marjolein Appel

(deel 2)

Of onze wandeltocht in de bergen met “gids” Hans… Tijdens de eerste 5 minuten in het dorpje waar wij doorheen wandelden, riepen wij dat we al lang genoeg steil omhoog waren gegaan. Het was tijd voor een vlak stuk. Helaas, we zouden de komende twee uur alleen
maar nog harder stijgen. De berg op, een weggetje van kleine keitjes, nog aangelegd door de Romeinen. En de kinderen, niet gehinderd door hun conditie, renden van voor naar achteren om ons op te jutten. En de tip van Hans: “nooit stoppen als je moe bent, altijd
rustig door blijven wandelen” werd naarmate de tijd vorderde steeds lastiger vol te houden. De gezelligheid en meligheid heeft ons er doorheen getrokken en gelukkig werden we beloond met een idyllisch riviertje waar we konden picknicken en de kinderen heerlijk
konden spelen en van rotsen afspringen. Wat waren we trots op onszelf dat we deze tocht, helemaal kapot, uitgelopen hadden (we hadden ook geen keus!). Maar we hebben wel mooi een stuk(je) van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela gelopen. Die konden
we ook van onze bucketlist afstrepen!



Lieve lieve Claar, wat ben ik blij dat ik deze onuitwisbare topherinneringen met jou heb mee mogen maken. Ik zal ze altijd koesteren. Net zoals jouw positiviteit en kracht een verpletterende indruk op mij hebben gemaakt. Ik heb enorme bewondering voor jou:
lief, mooi, warm, gezellig mens! Ik zal je missen. Voor altijd in mijn hart.

E-mail 25. jul, 2017

Marjolein Appel

(deel 1) Lieve Claar,



Vele heerlijke herinneringen heb ik aan jou, samen met Wouter, Irene, Michael en onze hele bups met kinderen. En onze ouders niet te vergeten! Waarbij natuurlijk de zondagochtenden in St. Chinian favoriet en vaste prik waren. Worstjes kopen op de markt, croissants
bij de bakker. De koffie op het terras sloegen we vaak maar over en voor 12.00 uur zaten we al aan de muscat bij De La Paix of La Vernazobre. De kinderen lief spelend of ruziënd (broers/zus) met elkaar snoep kopen bij het tabakswinkeltje of flipperen in het
café. Foute en te harde livemuziek op de achtergrond. Maar o zo gezellig! Vervolgens uitwisseling van kinderen voor logeerpartijen en heerlijk zwemmen in Roquebrun. Rosé en chips op het strand en genieten van de zon en ontspanning. Zwemmen bij je ouders. We
delen onze liefde voor de omgeving en het prachtige uitzicht die we hebben vanaf onze gezamenlijke berg.


En dan ook onze relaxte bbq avonden bij jullie of bij ons (wijn, veel wijn) waar ik meestal de volgende dag pijnlijk aan herinnerd werd… Of eten bij l’Europe, de meisjes dansend op het pleintje en de jongens op het bankje met hun nintendo. Gelukkig ook voetballen
en tikkertje, maar met de mobiele telefoons veranderde dat weer. Zoals je lachend en trots zei: “De eerste zin die Lucas en Max kunnen zeggen in het Frans is: Quel est le code wifi?” Die weer gretig door mijn kinderen overgenomen werd.

E-mail 25. jul, 2017

Han

Lieve Claar, ondertussen kennen we elkaar meer dan vijfentwintig jaar, eerst via de Luifel en toen bleek je goed bevriend met Charlotte en werd je zelfs ceremonie meester op ons huwelijk.

Ik heb diep respect voor de manier waarop je je de afgelopen jaren opgesteld hebt en bewonder de manier waarop je steeds de humor en je relativeringsvermogen vastgehouden hebt. En passant wist je hier en daar ook nog eens een dokter wat levenslessen bij te
brengen.

Je optimisme en strijdkracht kunnen een voorbeeld zijn voor velen . Goede reis.

Wouter en kinderen veel sterkte....

E-mail Website 24. jul, 2017

Gabrielle

"He gab, helaas weer mis. Vanaf heden heb ik een blog: www.updateclaar.nl groeten Claar" zo appte je me op 11 aug 2016.... ik antwoordde: WTF, Claar?" En vervolgens "Ik lees... xxx" en toen ik las dat je via je blog iedereen op de hoogte zou houden en
niet bij elk treffen wilde praten over je ziek zijn scheef ik "Get the Message... allerdikste knuffel vrouw 😘💋"


Maar dat "WTF" dat denk ik nog steeds.... En ergens heb ik het gevoel dat ik veel te weinig heb laten merken dat ik alles op de voet volgde, genoot van de berichten op FB waarin jij samen met Wilma, Charlotte, Pjeet, Renate, Helen en Leonie kostbare tijd doorbrachten.




Lieve Claar, samen met Wilma, Maartje en later Marieke en Mirella erbij waren we de keukendames van Pjeet. Jij en Wouter, ik zag het toen niet aankomen, maar wat een prachtig stel met prachtige kinderen. Dat heb je toch maar mooi geflikt vrouw! Wat zullen ze
je gaan missen, en wat zullen Wilma, Pjeet, Charlotte, Helen, Renate en Leonie je gaan missen en alle anderen... ik ook Claar... ik ga je ook missen... maar ik geloof in iets hierna... jij weet intussen al of het zo is....maar ik geloof dat het een tijdelijk
afscheid is... ik las ooit de zin "Dieu, qui nous a séparés, nous allons réunir". Lieve Claar, we treffen elkaar weer... hou je haaks daar, zet de glazen vast klaar, en op den duur zitten we weer een keer met die hele keukenploeg te borrelen.... tot die tijd,
allerdikste knuffel vrouw! 😘💋 p.s. Donderdag proost ik op je!!

E-mail 23. jul, 2017

Else

Claar heb ik leren kennen via onze kinderen in de kleuterklassen: eerst Luuk en Lucas, later Max en Kim. Niet alleen de kinderen bleken een klik te hebben, maar al snel vond ik Claar een erg leuke vrouw met heerlijke humor. Los van onze kinderen zijn wij
elkaar gaan zien. Wat ik aan Claar bewonder is haar kritische blik, naar anderen maar ook naar haarzelf toe, altijd vrij direct en met veel humor! Ook erg gezellig waren de overnachtingen met de 2 gezinnen op weg naar wintersport. Na de verhuizing naar Bunnik
hebben we een tijdje bijna elke woensdagochtend in de stad of bij Vroeg afgesproken, vaak kwam Catho mee. Altijd was het gezellig; met Claar was er altijd wel iets om over te kletsen. Claar stond ook altijd stil bij het geluk van jezelf en van anderen (en
dit was iets wat je volgens Claar voor een deel zelf in de hand hebt: een baan die geen energie meer oplevert: dan iets nieuws proberen!) Het was bij Vroeg dat je me voor het eerst vertelde dat je bloedneuzen had en dat een arts je neus vol watten had gestopt
waarop jij de arts had gevraagd of hij zijn baan wel echt leuk vond. Dat dit zulke verdrietige gevolgen moest hebben...

Lieve Claar , ik, maar ook Bob en de kinderen zullen je missen! X

E-mail 23. jul, 2017

Wim Aalten

Claar leerde ik kennen in de haren 90 via mijn ex-vrouw. Zij waren collega's en later vriendinnen. Van Utrecht tot een kaasfondeu bij haar op een kamer in Deventer. Bij de geboorte van onze kids kwam ze koken. Stappen met werk in de gekste plaatsen. Ze
zorgde via Wouter dat ik met mijn pa business seats zat bij FC Utrecht in zijn laatste maanden. Steeds toeteren met lijn 3 op de Ostadelaan naar de hele familie, waar al automatisch gezwaaid werd. Claar belde me persoonlijk dat ze het zo erg vond dat wij gingen
scheiden. Ze stuurde mij een berichtje toen ik mijn eigen huisje kreeg, en zei ik kom roller-skaten eerdaags om naar je huisje te kijken. Helaas begon toen die vervelende ziekte voor haar en heeft dat niet zo mogen zijn. Wat vond ik Claar altijd een stoere
sociale leuke stetke vrouw. Ook hoe ze met haar ziekte is omgegaan verdiend zoveel respect. Rust zacht Claar. Sterkte voor jou Wouter en jullie kinderen de komende tijd.

E-mail 23. jul, 2017

Dorine van der Wind

Mijn herinneringen aan Claar, mijn jeugdvriendin uit Lexmond. We werkten samen bij Van der Valk, en hockeyden bij MHC Vianen, Claar was net iets ouder dan ik en durfde alles, ze stapte overal op af. In Lexmond keken we samen de serie North And South, dat
was echt een ding destijds. We keken om en om bij een van ons thuis. Er was een avond dat we er niet uitkwamen wie aan de beurt was, we vonden beide dat de ander moest komen. Koppig bleven we eerst thuis, totdat ik spijt had, samen kijken was toch leukst.
Precies halverwege onze huizen kwamen we elkaar tegen: Twee zielen, één gedachte! Na ons eindexamen ging Claar met mij en mijn ouders mee naar Griekenland. Daarna beide een jaar naar Frankrijk. Ik zocht Claar op in Parijs die daar au-pair was, ik zie nog haar
kleine zolderkamertje voor me waar ze iets gezelligs van had gemaakt. En het maakte diepe indruk op me dat ze daar als aperitief champagne dronken op een gewone doordeweekse dag. In Parijs was Claar helemaal thuis, het Franse levensgenieten paste haar super
goed. Samen zochten we Falk op die in België medicijnen studeerde, dat werd stappen en genieten van het uitgaansleven. We zagen elkaar de laatste jaar niet vaak, maar er bleef altijd een lijntje. Ik kijk met zoveel plezier terug op onze gezamenlijke jeugd
in Lexmond. Claar maakte overal de sfeer, ze kon van alles wat leuks maken en ik heb veel bewondering dat ze dat tot op het laatste heeft gedaan. Ik zal je heel erg missen en nog vaak aan onze avonturen van vroeger.

E-mail 22. jul, 2017

Marijke ter Meulen

Allereerst onze condoleances voor Wouter, de kinderen en familieleden. Het lezen van de mooie, nare, sterke en moeilijke momenten heeft ons niet alleen geroerd maar ook vervuld met groot respect. Claar en haar kracht zullen zo gemist worden, maar gaan
jullie ook kracht en sterkte geven. We steken een kaars op Claar op, rust zacht.

E-mail 21. jul, 2017

Sjoukje

Claar leerde ik kennen in Parijs. Daar waren we Au Pair samen met Nancy en Edith.

Het was 1989. Parijs en de wereld lag aan onze voeten. We leerden Frans en Fransmannen kennen en trokken een jaar op met z'n vieren.

We ontdekten Parijs en gingen in het weekend samen uit.

Ik herinner me een trip met Claar naar "la mer"

Op de peripherique gingen we liftend naar zee om het hete Parijs met Pasen te ontvluchten.

We kregen een lift naar het mondaine Deauville.

De man die ons meenam was zo aardig om ons bij het strand af te zetten en ons geld toe te stoppen voor lunch. Na een dag strand wilden we blijven slapen maar alles was vol of duur.


We vroegen in een makelaarskantoor of zij nog slaapplek wisten. Het stel dat er werkte bood ons een bed in hun huis. Zo belanden we in een hemelbed in een villa in de duinen. In de avond dineerden we met het stel en hadden we een superavond. Het werd een topweekend
en Parijs een onvergetelijke ervaring voor meiden die zo uit de provincie in een metropool terechtkwamen. We leefden licht en onbezorgd.

Claar was van ons degene met veel bravoure en altijd de lach aan haar kont. Ze was een levensgenieter en werd uiteindelijk een echte Francofiel. Jaarlijks zagen we elkaar nog van ons Parijse clubje. Zonder jou zal het niet meer hetzelfde zijn en dat doet ons
veel verdriet.

Salut Claire , pour toujours dans nos coeurs❤️

E-mail 21. jul, 2017

Marianne, Wim en Tessa

Lieve Claar, het eerste woord dat mij te binnen schiet als ik aan jou denk is respect. En dan wel de superversie: R.E.S.P.E.C.T.

Respect voor jouw kracht en kwetsbaarheid. Respect voor jouw onvermoeibare drive en tegelijkertijd het kunnen loslaten. Maar vooral respect voor de manier waarop jij altijd Claar bleef, de unieke Claar van wie wij allemaal zo houden.


Binnen onze "enigszins" onconventionele familie had jij binnen de kortste keren jouw plek veroverd. Een vrouw zonder gebruiksaanwijzing: what you see is what you get! Super trouw naar vrienden en familie, uitgesproken, maar ook in staat om achteraf sorry te
zeggen. Herinner jij je de bruiloftslunch in Frankrijk nog, toen de tafels verkeerd opgesteld stonden? Jij als super perfectionist flipte ongeveer, maar was achteraf ook weer zo groot om excuses aan te bieden. Het moet voor zo'n controlefreak als jij was extra
moeilijk zijn geweest om de laatste maanden van jouw leven steeds meer te moeten loslaten. En toch deed je dat, met veel begrip voor de mensen die taken van jou moesten overnemen. Ook daarvoor weer: respect!

Lieve Claar, ik ben er trots op jouw schoonzus te mogen zijn geweest. Ik ga je verschrikkelijk missen!! Bon voyage cherie,


Marianne

E-mail 21. jul, 2017

Patricia, Tibor, Mea en Tobias

Claar Lewin, mooie, lieve, stoere, pittige, grappige, leuke, gekke vrouw.

Je kwam terecht in onze toch wel heel erg vreemd samengestelde familie. Je was meteen eens van ons. Lekker uitgesproken. We hebben in de meest vreemde situaties erg gelachen.


Ondanks de natuurlijke neiging tot lekker dominant zijn, paste je je ook heel goed aan. Maar daarbij bleef je zo lekker jezelf.


We zijn bij jullie huwelijk in de woonkamer aanwezig geweest: wat een verrassing. Ik heb dat het meest bijzondere huwelijk ooit gevonden, juist omdat het zo intiem was. En dat was jij: je gooide de deur open en liet iedereen gezellig binnen. Tot een zekere
grens, welteverstaan.

Jullie huwelijk in Frankrijk was geweldig! Heftig, gezellig , feest.

Na de geboorte van Mea, stonden jullie meteen in het ziekenhuis. We zagen elkaar niet maandelijks, maar het was altijd weer "thuis" . Na de geboorte van Tobias kon ik lekker spullen doorschuiven, omdat Catho kwam.


Je ziekte kwamen je ging deze vol vuur te lijf

Mooie dappere vrouw die zo graag voor haar gezin wilde blijven leven.

Lieve Claar, je gaf me ooit een boek van Lisette Lewin " voor bijna alles bang geweest". Als jouw boek zou uitkomen zou het alsvolgt zijn. Claar Lewin " voor bijna niets bang geweest".


Rust zacht, mooie lieve Claar. We houden van je en je bent voor altijd in ons hart.


Patricia