Een nieuwe start

Hoe begin je bij het einde? Hoe start je als alles stopt? Dat is een vraag die ik me de afgelopen jaren vele, vele malen heb gesteld. Als je wereld instort en je blijft met drie kinderen achter, ja wat dan? Hoe doe je dat voor je kinderen, voor jezelf? Hoe ga je om met je verdriet en dat van de kinderen? Het dagelijks leven is niet meer en toch moet je er weer vorm aan geven. Sporten, school, werk, boodschappen doen, wassen, vouwen, opruimen. Alles is onbelangrijk of zelfs een enorme opgave geworden. Plichtmatig pak je de draad weer op. En kinderen helpen daarbij. Al wil je het liefst een jaar onder de dekens blijven liggen, je moet verder. Maar hoe?

De blog van Claar was onze gezamenlijke levensader waar Claar en ik elkaar wekelijks in vonden om haar belevenissen te delen. Elke zondag schreven we een nieuwe update. Voortgang, belevenissen, emoties, alles kwam aan bod, want als je een blog schrijft, dan moet je jezelf ook echt laten zien. En dat hebben we gedaan. Samen. Ontstaan als een centraal informatiepunt voor familie en vrienden groeide updateclaar uit naar een veel bezochte website waar intussen meer dan 65.000 bezoekers troost, verbintenis, kennis, inspiratie, afleiding en herinneringen hebben gezocht – en hopelijk hebben gevonden.

Updateclaar was van Claar. En Claar is niet meer. Al een hele tijd. En we missen haar elke dag. Haar blog is er nog wel. Updateclaar was voor Claar, bij leven. De laatste post was op 20 juli 2017, de dag van haar overlijden en met haar overlijden stopte de blog. Tot nu.

Elke week, op vrijdag, krijg ik een trouw een rapportage over de bezoekersaantallen aan de blog van Claar. Tot op de dag van vandaag, ruim twee jaar naar haar overlijden bezoeken meer dan 150 gasten wekelijks haar blog en daar ben ik heel trots op. En Claar zeker ook. Haar verhaal leeft voort, net zoals zij voortleeft in haar gezin en bij alle bekenden en onbekenden.

En dat zette me aan het denken. Als er nog zoveel ‘leven’ in haar blog zit, moet ik daar niet wat mee? Voor Claar, voor de kinderen en misschien wel het meeste voor mezelf. Zelfs nog na twee jaar. Ja, misschien. Maar hoe dan? Hoe begin je bij het einde en hoe start je als alles stopt? En misschien is dat wel de meest wezenlijkste vraag om te beantwoorden. Wat gebeurt er na het afscheid? Hoe ga je verder, met jezelf en met de kinderen?

Ik heb ondertussen een aantal lotgenoten gesproken, weduwnaars die allemaal druk zijn met werk, gezin, toekomst, zichzelf en vooral verlies… Mooie en herkenbare gesprekken. Een paar maanden na het overlijden van Claar bezocht ik een weduwnaar, twee jaar verder in tijd. ‘Ik herken wel waar jij bent’, zei hij. ‘Jij voelt nog de extreme druk om alle bordjes in de lucht te houden. Het verlies, de onrust, de adrenaline, de stress, de onmacht die je voelt om alles goed te doen, voor jezelf en voor je kinderen. Jezelf wegcijferen. Daar moet je doorheen. Ik ben zelf na twee jaar al een stuk rustiger…’

Hij had gelijk. Ik ben inmiddels ook rustiger geworden. Althans, dat denk ik. Samen met mijn kinderen geef ik vorm aan ons nieuwe leven zonder Claar. Zonder Claar, dat leek onmogelijk, maar het lukt ons. Stukje bij beetje en met ups en downs. En nu schrijf ik verder. Op haar blog. Hoe begin je bij het einde? Hoe start je als alles stopt? Geen idee. Door te doen, denk ik. Net als in 2016 toen we startten met schrijven. Hoe het ons verging/vergaat, dat ga ik de komende tijd met jullie delen. Hier. En zo blijft Claar je nog steeds nieuwe updates versturen. Of wij aan haar…

Wouter

Klik hier om naar de updates te gaan

Opmerkingen