Stil

‘Kan het wat zachter?’ Ik lig al op bed en de jongens spelen boven op de PS4. Ze spelen tegen elkaar dus daar komt veel geluid bij kijken. ‘Ik zweer je ouwe, ik ga sneller zijn in Monaco.’ ‘Beter je houdt je mond gast, daar ben ik het snelst! Rot op ouwe, ik pak je echt heel hard.’ Waaat? Jij bent echt een vies mannetje. Je hebt me laten crashen, ik wil een restart.’ ‘Nee dwarslul, laat maar zien dan! Je kan daar totaal niet inhalen.’ ‘Je moet niet zo gaaf doen gast!’ Formule 1 is een heel verbindend spel, precies wat je als ouder beoogd als je overstag gaat en honderden euro’s investeert in een PS4 waar ze samen op kunnen spelen.

De bedtijden van mijn oudsten wijken af van de mijne, maar dat geldt ook voor het opstaan. Het irriteert me daarom ook dat ze mij uit de slaap houden terwijl zij in Monaco rondrijden. Meestal app ik naar boven of het wat zachter kan. Dan komt er meestal een ‘komt goed!’ terug. Maar verschil merk je niet. En als ik het echt slecht tref, dan gaan ze ook nog eieren bakken of noodles eten beneden. Dan stampen ze netflixend de trap af naar beneden met Squid Game of -erger nog- Friends op vol volume. In mijn bed kan ik alles precies volgen. Kastje klapperen, pannen gaan op het fornuis, eieren worden geklusts, ovenbroodjes worden gebakken. Ze houden nou eenmaal van een goeie midnight snack! Ze doen alles zo zachtjes mogelijk, maar dat lukt gewoon maar matig. Als ze getweeën zijn, dan verdubbeld het volume, zeker als ze discussiëren over receptuur en opruimen. Opruimen…? Echt…?

In de woonkamer, op meer gangbare tijdstippen, is Catho aan het gamen. Ze heeft Fortnite ontdekt en struint met haar digitale vrienden over een eiland om alles en iedereen af te knallen. ‘Ik heb hem geheadshot-sniped!’ Een vredig tafereel! Eén nadeel; Catho communiceert met haar matties via een koptelefoon met een microfoon. Ze hoort zichzelf niet en in ‘the heat of the moment’ is ze vrij luid. De teleurstelling is groot als ze zelf wordt gedood, zeker als het een grapje van haar vrienden is. Haar lingo is nog wel netter dan van de jongens, maar de decibellen tikt ze in haar eentje wel aan.

We zijn een luid gezin. We slaan met deuren, we discussiëren met stemverheffing, ik gil naar boven voor het eten en er staat altijd wel muziek aan, al attendeer ik Lucas tijdens zijn douchebeurt vaak op zijn luide playlist met een bluetooth onderbrekend telefoontje. En als klap op de vuurpijl staat onze seniele kat Pinchoz dagelijks op de oprit te mauwen. En als ik zeg ‘mauwen’ dan is het niet ‘miauw’ maar ‘MIAAAAAUUUWWWW!’

Vreemd genoeg kan het temidden van deze dagelijkse kakofonie van geluiden ook heel stil zijn. Dan glijden alle geluiden van me af. Dan is het ineens heel stil bij ons. Al zijn er vrienden van de jongens over de vloer, al belaagt Catho met haar peloton het volgende slachtoffer en al staat de muziek aan, ik hoor niks. Stil. Het programma loopt door, maar iemand heeft de mute knop ingedrukt. Het is stil, mijn stilte. Wat moet ik zeggen? Iedereen is druk en ik zwijg alleen. Het is ongemakkelijk, zo stil. Soms zoek ik dan mijn heil in de socials, maar dat voelt leeg. Wat moet ik zeggen? Iedereen is druk. Op zulke momenten voelt het doodstil, zelfs bij ons.

-------

Wil je reageren of je aanmelden om nieuwe updates te ontvangen? Stuur dan even een email naar wouter@updateclaar.nl.

28072017

Muziek is belangrijk. Ik heb eigenlijk altijd wel muziek opstaan. Muziek brengt momenten terug en neemt je mee naar het gevoel bij een herinnering; liefdevol, onverbiddelijk, blij, verdrietig, hartstochtelijk. Muziek is heel eigen en prachtig om te delen. Je geeft iemand een stukje van je eigen gevoel. Claar hield ook van muziek, maar ik nam haar muziekkeus nooit erg serieus. De verfijndere smaak moest van mij komen, Claar was meer van het grote publiek, poppy-achtige, toegankelijke genre. Ik bood onze cd-rekken meer diepgang en kwaliteit. Overigens verschilden we hierover van mening en draaiden we thuis vaak compromismuziek.

Ik hoorde onlangs ‘La Camisa Negra’ op de radio. Die had ik al jaren niet meer gehoord. Het is een nummer van ons huwelijk, we deden er onze openingsdans op. Een gezellig deuntje van de Colombiaanse zanger Juanes. Als je goed naar de tekst luistert, legt Juanes je uit waarom hij een zwarte ‘camisa’ draagt en dat is niet omdat hij nou zo voortvarend is in de liefde. Sterker nog, hij is zojuist verlaten door zijn liefje. Een uitstekend tune voor de start van een liefdevol huwelijk. Maar toen we dat hoorden hadden we ons dansje er net lekker in zitten en was het onomkeerbaar.

Onze dans op een choreografie van mijn zus en haar man. Het begon stijlvol, maar gaandeweg werden de bewegingen frivoler en eindigden we in een hilarische variant op de vogeltjesdans. Claar en ik waren niet zulke dansers, dus we hebben avondenlang geoefend om het dansje onder de knie te krijgen. Vooral het tellen was belangrijk. Tijdens de intro moesten we van een wenteltrap af, naar het midden van de dansvloer en daar -liefst tegelijk- beginnen. Ik was bij de eerste tree al hopeloos de tel kwijt, maar onder aanvoering van Claar kon ik de dans vervolgens toch leiden.

Zo’n nummer op de radio brengt Claar en zo’n moment altijd een beetje terug. Tegenwoordig met een glimlach, maar net na haar overlijden had ik meer moeite met muziek. Alle muziek stond in verbinding met haar en we moesten natuurlijk de nummer voor de crematie bepalen. Dat is toch muziek die je voor altijd markeert, dat zijn nummers met een litteken. Voor jezelf en voor je kinderen. We zijn alle vier erg sensitief als we muziek van Ruth Jacott, Mary J. Blige, Johnny Hallyday, Zaz, Diggy Dex, A.R. Rahman, Ibrahim Maalouf, Lost Frequencies of Ludovico Einaudi horen.

Een paar weken na de crematie begon ik muziek te missen. Muziek geeft gevoel en troost, maar bijna alle nummers raakten gevoelige snaren. Zelfs mijn eigen muziek, die ik nu weer kon afstoffen was bedoezeld met verdriet. Na een tv-programma over Lowlands besloot ik een compleet nieuwe playlist in Spotify te maken. Dat begon met nummers van Tash Sultana, Trentemøller, The Boxer Rebellion en Elbow. Het was muziek die onbeschadigd, muziek die los van Claar stond. Niks compromis, niks herinnering, geen verdriet, maar nieuw leven door de speakers! Die lijst heb ik het nummer 28072017 meegegeven, de datum van de dag na de crematie van Claar.

Er wordt veel nieuwe muziek uitgebracht. Prachtige nummers die Claar nooit zal horen. Ik verrijk de lijst nog steeds. Ik vul 28072017 met nieuwe muziek en met prachtige nieuwe herinneringen zonder Claar. En ondertussen luister ik met een glimlach naar de muzikale herinneringen met Claar. Dank je wel Juanes!

En omdat muziek heel eigen is en prachtig om te delen: 28072017

---

Wil je reageren of je aanmelden om nieuwe updates te ontvangen? Stuur dan even een email naar wouter@updateclaar.nl.

Dag Boek!

Op 19 juni is onze vriend Boekel overleden. Veel te vroeg voor zijn leeftijd. Meindert-Jan was al geruime tijd ziek en nu was hij op, waren de behandelingen op. Boekel en Claar waren samen ziek en deelden een fijn stukje galgenhumor. De foto hiernaast kreeg als onderschrift 'death row' mee in mijn whatsapp.

Claar, Boekel en ik gaan al een tijdje terug. Boekel werkte jarenlang samen met Claar en met mij in De Luifel en was een tijdje huisgenoot van Claar. Hij kwam regelmatig over de vloer als er wat te vieren was of kwam op bezoek als wij op vakantie waren in Frankrijk en zo zijn we jarenlang samen opgetrokken.

Dank Boekel, het was me een genoegen! Als er een bar in de hemel is, dan heeft Claar zeker een barkruk voor je vrijgehouden. Proost samen!

We gaan je missen Boek!

JAN en alleman

Foto: Brenda van Leeuwen

Deze maand een mooi artikel in JAN magazine met ons in de hoofdrol. En geschreven door Dorine van der Wind, de jeugdvriendin van Claar.  Een bijzondere introductie voor een nieuwe maandelijkse column die ik voor JAN ga schrijven. 

De prachtige foto's die bij het artikel zijn geplaatst zijn van Brenda van Leeuwen. De kinderen vonden de vijf-uur-durende fotoshoot niet zo gaaf, maar zijn wel trots op het resultaat.

Wisselgeld

Met kinderen is het soms flink onderhandelen. De bieding voor ‘Hoe laat ben je thuis?’ start altijd met een lachwekkend nachtelijk openingsbod. We liggen dan haast een etmaal uit elkaar. Van mijn kant start ik vaak te dicht bij mijn eindbod, dan handjeklappen we nog een kwartier over de laatste minuten. Ik weet niet precies waarom ik het doe, want ze komen toch te laat thuis. Het is lastig afspraken maken.

Ik vind het fijn als mijn kinderen meteen doen wat ik zeg. Denk dat meer ouders dat vinden. Ik vraag iets en zij doen het, dan kan ik het afvinken in mijn hoofd – een hang naar controle en rust. Maar zo werkt het helaas niet. Met drie kinderen heb ik dagelijks veel verzoeken. Want als ik ze vraag om iets te doen, dan is het antwoord; ‘Ja, zo…’. ‘Hee, heb je die formulieren al ingevuld? Die heb je echt nodig voor school!’ ‘Ja, zo-ho!’ De onverschilligheid druipt er vanaf. Soms krijg ik ook een ‘Dat heb ik al gedaan!’ Dat zou me meer rust moeten geven, maar zo’n antwoord verdient vaak nog meer oplettendheid en controle. Een eindtijd afspreken kan helpen, maar mijn pubers zijn tamelijk easygoing als het op deadlines aankomt. Dus herhaal ik mijn verzoeken via whatsapp en stuur ik belangrijke afspraken per mail, maar die lezen ze toch niet. En ondertussen groeit onze actielijst met nieuwe verzoeken, opdrachten en afspraken. Ik krijg het niet gedaan en zij krijgen het niet gedaan. Het wordt er niet leuker van in huis.

Mijn kinderen daarentegen verwachten wel direct actie van hun vader op al hun verzoeken. ‘Ja, zo..’ is voor hun geen optie. Een tikkie moet rap betaald, want reminderapps volgen snel en veelvuldig – van wie hebben ze dat? Als ik in een royale bui een fastfoodketen noem, dan moeten we daar liefst dezelfde dag nog naar toe. ‘Heb je die kleren al besteld?’ Vreemd genoeg willig ik die verzoek vaak wel binnen de deadlines in. Best logisch, want je wilt je kinderen toch alles goed voorleven?

Toen onze kinderen klein waren, hadden we nog geen lijstjes. We zaten ze niet achter de broek. Toen deden we alles met vallen en opstaan. Letterlijk. Onze jongens vielen veel en als er weer één van een fiets viel na een onzinnig scherpe bocht, dan keken Claar en ik eerst naar elkaar. Daar waren we tamelijk easygoing in. ‘Ga jij of ga ik?’ Even checken of alles het nog doet, en als er niks met de fiets is nog een aai over de bol… Je kan je kind niet overal tegen beschermen. Ook mijn loopbaan kenmerkt zich door vallen en opstaan; learning by doing. Doen, fouten maken, leren en weer beter worden. Vreemd genoeg ben ik nu heel druk om mijn kinderen voor fouten te behoeden. Je kan niet alles voorkomen en tegenwoordig pleuren ze om hele andere redenen van hun fiets.

Vallen en opstaan. Misschien kon Claar dat wel beter dan ik. Hoezo herinner ik de kinderen voortdurend aan alles wat ze nog moeten doen? Voor mijn eigen controle op zoek naar mijn eigen rust? En wie is er bij gebaat? Op de langere termijn help ik ze niet door ze te helpen. En zij pakken niks op, als ze niet hoeven na te denken. Dus probeer ik nu het praktisch voorleven los te laten. Dat is moeilijk, zeker voor een bediller als ik. Doe, of moet ik zeggen ‘laat’, dat maar eens. Het is lastig om je kinderen te laten vallen en je te beperken tot het helpen met opstaan.

De afvinklijstjes zijn er nog steeds. Ik probeer ze te negeren. En als ik weer een tikkie ontvang, dan betaal ik niet direct. Dan herinner ik ze even aan hun afspraken. Noem het wisselgeld, noem het onderhandelen. Ik noem het learning by doing. Kijken of het werkt. Vallen en opstaan. De tijd zal het leren.

Wil je reageren of je aanmelden om nieuwe updates te ontvangen? Stuur dan even een email naar wouter@updateclaar.nl.

Keuzes voor de kiezen

Elke woensdag heb ik werkoverleg. In de avond notabene; overwerkoverleg. Nee, geen ongemakkelijke online vergadering van mijn werk. Ik zit met mijn oudste zoon. Hij heeft zijn schoolcarrière tijdelijk verruild voor een loopbaan. Een tussenjaar noem je dat. Jammer, want aan het begin van het jaar leek hij heel gemotiveerd over zijn keuze. En nadat we hemel en aarde bewogen om hem op zijn school van voorkeur te krijgen, verloor hij al snel interesse en goede resultaten. Tel daar de afstandelijke online lessen bij op, dan ben je hem voorgoed kwijt. Al geeft hij zelf aan dat het met name te wijten is aan de technische problemen met de internetverbinding van zijn vader. Na driekwart jaar was de achterstand te groot en ondanks een kleyne opleving en hulp van zijn opa is het hem niet gelukt. Ik begrijp hem niet, mijn middelbare schooltijd was gestaag en stabiel. Ik ‘tussenjaarde’ pas op de universiteit, maar dan voor altijd. Toch heeft hij heeft het van niemand vreemd. Lucas is net zo’n wispelturige schoolhopper als zijn moeder – dat schept een band.

Werkoverleg dus, want je wilt niet dat zo’n thuiswonende werknemer te weinig uren maakt of alleen de avonduren werkt of teveel geld verdient. Geen gelambal op de bank, niet hele dagen gamen en uitslapen tot 14u is er ook niet bij. Deze noeste arbeider moet gewoon mee in het ritme van een gezin van vier en zich verhouden tot zijn broer en zus. Die krijgen geen loon, maar zakgeld. En een kamer vol catering is ook geen goed idee als de rest nog om koekjes moet vragen. ‘Wat eten we vanavond? Hutspot? Nou, dan ga ik naar de snackbar!’, dat komt er bij mij niet in. Werkoverleg dus. Welkom bij de grote mensen – per direct. En tussen jou en mij; we zijn nog lang niet klaar voor Lucas’ tussenjaar. We gaan het nog stevig voor onze kiezen krijgen.

Mijn andere zoon heeft examen, geen stress. Hij staat er goed voor en kan zich best wat permitteren. Daar heb ik dan weer stress van. Hij heeft al vaker overstuur bij me aangeklopt omdat hij belangrijke deadlines had gemist. Dus ondervraag ik hem aan tafel over examendata en examenstof. Max maakt zich drukker over zijn schoolkeuze. Dat wil zeggen, hij maakt zich druk elke keer als ik er over begin – al drie maanden lang. Hij heeft nog geen idee, er is zoveel keuze. ‘Maar waar ben je dan goed in? Wat vind je leuk? Waar zie je jezelf over een paar jaar? Op kantoor? In een winkel? Achter een bar misschien?’ De lichte voorkeur van mij schemert natuurlijk altijd een beetje door. Ik stel hem vragen, maar niet altijd de juiste. Soms vertel ik meer dan ik luister. Ik ben er gewoon niet zo goed in en de goede adviezen die ik krijg blijken in praktijk lastig uitvoerbaar. Dan goede raad ik alle stiltes vol. En hadden we drie maanden geleden nog drie maanden om te kiezen, nu naderen we de deadline. Een belangrijke deadline. Hij denkt nog steeds. Als ie maar niet denkt dat hij ook kan gaan werken… Hoewel, met zoveel vakantie is een stevige vakantiebaan voor mij ook heel wenselijk. Tijd voor werkoverleg…

Catho heeft geen stress, die zit in groep 7. En zij is een meisje, dus weet ze ook al naar welke grote school ze wil. Bij haar is alles nog overzichtelijk, zeker voor haar vader. Op een sporadische ruzie, een slechte Pokemondeal, een teleurstellend schoolresultaat en haar fietsexamen na heeft Catho geen stress. Toch krijgt ook Catho het voor de kiezen. Deze kleyne meid heeft Turner-mozaïek en dat uitte zich in haar groei, of het uitblijven daarvan als je haar vergelijkt met haar torenhoge klasgenotes. Een korte bijles van gezondheidsnet.nl:

Bij het syndroom van Turner is slechts één X-chromosoom aanwezig in plaats van twee. Soms komt een mozaiëk voor. Dat wil zeggen dat een deel van de cellen één X-chromosoom hebben, maar in de rest het normale aantal van twee X-chromosomen voorkomt. Het hangt er dan vanaf waar de normale cellen in het lichaam zitten, hoe het syndroom zich vervolgens bij een meisje uit. Omdat de groei minder is bij meisjes met het syndroom van Turner komen ze op een relatief kleine lichaamslengte uit. Zonder behandeling is de eindlengte ongeveer 1.47 m. Om de groei te bevorderen, kan groeihormoon worden gegeven. Hiermee wordt een meisje zo'n 5 tot 8 centimeter langer.

Catho is heel grondig onderzocht in het ziekenhuis. We hebben er de deur platgelopen. Ze is een keigezonde meid met groeihormonen. Daar hebben we samen uitvoerig over gesproken. Ze mocht zelf kiezen. Ik had het graag nog even met Claar afgestemd, even een moedermening ophalen. De groeihormonen leveren Catho zo’n 8 centimeter op. Elke avond injecteert ze zichzelf. Heel flink. Elke avond voor de komende jaren. Tot ze is uitgegroeid. Een dappere keuze!

Ik ben een oudere ouder geworden. Prima hoor, want baby’s zijn leuk voor anderen. Je groeit mee met je opgroeiende kinderen en staat open voor de problemen die zich op hun leeftijd aandienen. Toch zou ik soms willen dat mijn kinderen minder volwassen keuzes moesten maken. Ze hebben het toch al behoorlijk voor de kiezen gehad?

Wil je reageren of je aanmelden om nieuwe updates te ontvangen? Stuur dan even een email naar wouter@updateclaar.nl.

aan het typen...

Als je drie kinderen hebt, dan is het belangrijk om te blijven communiceren. Ik zit op communicatie, dus dat doen we hier thuis dan ook. Iedereen heeft en voelt de ruimte om vanalles te vinden en te zeggen. We laten mekaar altijd uitpraten en staan open voor standpunten van de ander en als we die weerleggen, dan doen we dat zonder stem verheffen. We lopen niet weg uit discussies en sluiten gesprekken verbindend af. Ok…, ok…, maar er ook zijn heus momenten geweest dat het echt zo ging.

Ik betrap me erop dat communicatie regelmatig eenrichtingverkeer is. Dan vuur ik een aantal commando’s af op de jongens en roep wat naar Catho. Ik vlucht weg voor ze iets terug kunnen zeggen en hoop dat ze iets met mijn opdrachten gaan doen. En als ik na een tirade mijn terugtocht te lang uitstel, dan kan mijn oudste het over een compleet andere boeg gooien. Zijn timing is niet altijd optimaal. Sta ik nog op adem te komen van mijn boze relaas over ‘iets met schoolresultaten’, dan kan hij me uit het helemaal niets vragen of hij een spel voor de PS4 mag aanschaffen. ‘Waat? Denk je dat dit een goeie tijd is Lucas?’ Ja’, antwoordt hij dan, ‘want vandaag is dat spel 30% goedkoper…’

Mijn zoons huisvesten op zolder en Catho vertoeft op de eerste verdieping. Koptelefoons, muziek, luide games, streams op telefoons laten het soms niet toe dat ik ze vanuit de gang overstem, dan kan ik – alweer- naar boven lopen om mijn punt te maken of nog harder gillen, maar mijn buren hebben ook een leven. Dan val ik terug op het gemak van moderne technologie.

Dus als we gaan eten, dan gil ik ze niet meer naar beneden. Helemaal niet nodig. Bellen kan ook. Zolang je wel rekening houdt met een marge van circa 5 minuten om een game te beëindigen, om de aflevering af te kijken, om een gesprek te beëindigen of om zich mentaal voor te bereiden op ‘moet-ik-dat-hele-eind-naar-beneden -voor-zo’n-vieze-hap-terwijl-ik-net-een-heel-pak-chips-(uit-mijn-vaders-voorraadkast)-op-heb’. Met 5 minuten tijd maak je goede kans dat je 2/3e van de menigte tegelijk met het eten aan tafel verschijnt.

En als Josylvio te hard uit de Extreme 2 luidspreker van Lucas knalt, dan bel ik hem gewoon even om zijn bluetoothverbinding te onderbreken. Superirritant voor hem, best geestig voor mij. En het helpt, inmiddels weet hij dat de speaker dan een tandje zachter kan.

Verder communiceren we veel per whatsapp. We huizen met z'n vieren gezellig in de groep RZL44. Met de jongens schil ik nog wel eens wat appels in de #44🤪😠😎😘. De insteek van onze appjes is zeer divers, daarom hieronder een bloemlezing van het appverkeer van familie De Kleyn:

Welke 😠😠😠 heeft mijn oplader gepakt?

M: ik niet

L: ik ook niet

C: ik niet

L: Pap een vriend van mij is naar Polen geweest

L: Mogen wij misschien daarvan bestellen?

🤪🤪🤪

----------

Mag het wat zachter dudes?

Mag het wat zachter dudes?

Mag het wat zachter dudes?

Mag het wat zachter dudes?

M: Ja ga nu stoppen met gamen

Lucas, jij ook graag. Teringjantje

----------

WIE HEEFT MIJN FIETS? NU NAAR HUIS!!!!!

----------

Graag jullie cadeau ideeen voor oma

L: Grinder

M: Flu tip

L: Mis ff wat v de shop

----------

WIE HEEFT MIJN FIETS?

NU TERUG!!!

WIE HEEFT MIJN FIETS?

NU TERUG!!!

----------

Volgens mij proberen jullie mij gek te maken.
Willen jullie je aan de simpele afspraken houden?
Niemand rookt boven.

Lucas; ik denk dat jij liever je eigen vrienden naar huis stuurt?
Je hebt tot 21u.
Anders doe ik het

Max: voor jou geldt hetzelfde

L: Pap. Oprecht niet. Een andere straf alsjeblieft

M: Hzo ik papap

----------

M: betaalverzoekjes via Tikkie

----------

M: Jo wat eteb we vnv?

---------

Over 5 minuten eten ok?

M: Ja priem
Kan je die 2 eyro overmaken?
?
???

---------

C: Eerste keer bloed prikken

L: veel succes

C: il moest 10 buisjes vullen
Hebben jullie wel eens bloed geprikt

M: 😘
Ja voor me onstoke enkel

---------

Welke 😠😠😠 heeft mijn oplader gepakt?

----------

L: Betaalverzoekjes via Tikkie:

Dude. Ik heb 30 betaald voor je OV
Je hebt er maar 25 opgezet.
Ik krijg dus nog 5 van je.

L: Kan je aub iets verzinnen dat ik mijn zakgeld terug kan krijgen
is gwn beetje iri want heb 0 en moet nog rond de 25 terug betalen

----------

                Verzoek: neem meer tijd om je klaar te maken voor afspraken
om op tijd te komen!

L: hoef er pas 14.30 te zijn pap.

----------

HOU DIE KAT BENEDEN!!!!

L: is beneden

M: Maakt gwn geluid

In de gang…..

L: ik breng m terug

---------

OA: Vrijdag 2e en vandaag 3e en 5e.

Wat is er aan de hand Lucas?

Ik kan er niet meer zo goed tegen hoe jij met onze afspraken omgaat.
Dat merk je

Jij moet me helpen Lucas. Ga naar school.
Dat heb je mij en school aan het begin van het jaar beloofd.

Lucas?

----------

Wie heeft mijn fiets??????

L: Max

L: Je mag mijn fiets wel lenen

L: Of mijn scooter

M: Srry boomerke
Ik moest snel naar werk heb nu pauwse

----------

M: Srry lucas ik had jou niet mogen slaan en zo erg moeten reageren
Srry papa dat jij en catho dat jullie hier de duppen van moet zijn.

Goed zo Max. Erg lief van je!

Probeer eerst met elkaar te praten.
Leg uit waarom je iets doet en wat je voelt als de ander iets doet. Dat helpt.

Praat met elkaar!

---------

Ja, we communiceren wat af met z’n allen. We hebben mekaar veel te bieden. Zij willen wat van mij en ik wil wat van hun. En zo blijven we voortdurend ‘in gesprek’.

Wil je reageren of je aanmelden om nieuwe updates te ontvangen? Stuur dan even een email naar wouter@updateclaar.nl.

Boys Will Be Boys

Het is druk thuis. Ik houd kantoor aan de eettafel, Catho lest aan het bureau op haar kamer en Lucas draait met zijn telefoon door bed. Alleen Max moet naar school omdat hij in het eindexamenjaar zit. ‘Moet’, want hij vind het niet eerlijk dat hij naar school moet, terwijl broer en zus ‘nog vakantie’ hebben. Thuisonderwijs is lastig. Naast mijn eigen werk/huisagenda bepaalt het lesrooster van de kinderen de dag. Je wil graag dat ze het goed doen, maar hoe zit het met de discipline? Ik loop regelmatig patrouille op zolder, maar tref mijn oudste vaak slapend of gamend aan. Ik kom dan net op een verkeerd moment langs is zijn verweer. Dat frustreert mij. Ik leg dan zijn agenda langs de mijne en maak een onterechte vergelijking in werkzaamheden. Ik kan dan boos worden, of verdrietig, omdat ik het allemaal in mijn eentje moet doen. ‘Het enige wat je moet doen is school’, foeter ik dan, ‘en zelfs dat doe je niet.’ Ik bots regelmatig met de oudste twee, vaak om school, maar vaker om hun gedrag. Ze heulen samen tegen hun vader en dat kan heel alleen voelen. Dan doen ze niet wat ik zeg. Dan loop ik vast omdat het me niet lukt op de manier hoe ik het bedacht had. Dan heb ik te maken met van die jongens die alleen door vallen en opstaan willen leren, van die pubers zijn die zich afzetten en zelfstandig willen zijn, van die gasten die hun eigen plan trekken. Een plan waarin we allemaal de balans van een moeder missen en waarin het tempo en de verwachtingen van papa steeds minder telt. En hoewel ik het tot voor kort nog voor het zeggen had, voel ik dat ik nu een rol van meewerkend voorwerp moet aannemen. En dat zint mij niet! Ach pubers…

Ssssst, stil nou! Het is pas half twee in de middag, de jongens slapen nog. Ze zijn 15 en 17, het is weekend en uitslapen mag. Vanaf twee uur kan ik ze beneden verwachten. Bleke bekkies, dichtgeslagen badjas en op blote voeten. Met slaperige ogen gunnen ze niemand een blik waardig en ze grunten iets van ‘goeiemorgen’. Genoeg plichtplegingen. Ze spieden de keuken in, bang voor concurrentie op hun jachtterrein. Er moet ontbeten worden. Bruine boterhammen met beleg zijn geen optie, dat is voor de rest van het gezin. De heren zijn culinair, ze creëren broodjes en spelen daarbij met smaken van gebakken ei, spek, gesmolten kaas, restanten pizza, lauwwarme ham en klodders mayonaise - groen zie je ze niet doen. Moeiteloos bespelen ze het fornuis, de oven en de magnetron tegelijk. Ze draaien aan knoppen, apparaten gaan open en dicht en in een mum van tijd staan dampende heerlijkheden klaar. Klaar voor consumptie! Met de zelfbereide prooi trekken de jongens zich slinks terug in hun natuurlijke habitat, want van zulke delicate lekkernijen geniet je het meest in je eentje en onder het genot van Netflix of bij een PS4. De ravage in de keuken komt later, het broodje dient immers warm te worden opgediend. Vaak zijn ze al weg voor ik alle troep ontwaar, dan gil nog iets gefrustreerds achter ze aan, maar dat is meer voor mezelf, want antwoord krijg ik niet. Met een volle mond mag je niet praten, vinden ze.

De borden en bekers die meegaan naar boven, die ben je kwijt. Die verdwijnen, samen met de laatste happen van de ‘het-oog-is-altijd-groter-dan-de-maag’ maaltijd, voor een paar dagen, onder een stapels bezwete hoodies, sokken, onderbroeken, sportkleren, chips- en koekverpakkingen of onder de bedden. Luid beschimmeld vind je die weer terug. Ze hoeven hun kamer maar één keer per week op te ruimen. Ik maak het ze makkelijk. De vuile kleren mogen ze dan van de trap afgooien, maar dat blijkt een vondst voor hun opruimmethode, met als gevolg dat ik elke week zowel de vuile als de schone spullen was. Er was een tijd dat ik de schone was ook vanaf hun kamerdeur naar binnen wierp, maar dat vond ik uiteindelijk toch te weinig eer van mijn werk. Ze hebben elk een prullenbak, maar die is er alleen om richting te duiden als ze iets weg willen gooien. Doorgaans gooien ze alles alleen van zich af. De schoonmakers durven eigenlijk geen voet meer te zetten in hun kamers en hebben recent mijn tarief verhoogt omdat ze meer tijd nodig hebben; ‘collega’s altijd laat, huis heel vies’…  

Naast hun eigen kamer hebben de jongens de beschikking over een ‘gamekamer’, de oude kamer van Max. Daar wordt fors geconsumeerd. Alles wat in de voorraadkast lag, de eerdergenoemde creaties uit de keuken, alles wat van eigen zakgeld wordt aangeschaft en wat vrienden –‘mondjesmaat’- komen delen. Eén probleem; de gamekamer is niemandsland. Alle troep die je daar aantreft is dus sowieso niet van degene wie je het vraagt. En pas op, want een verzoek tot opruimen leidt direct tot heftig verzet. Als je je een beetje druk maakt, duurt iets opruimen maximaal twee minuten, maar aan overredingskracht kost het je er minimaal vijf. Winst voor de puber, want als je zo’n discussie al 1.000 keer hebt gevoerd en ‘m in alle varianten kan uittekenen, dan heb je er soms de energie niet meer voor. Dan is het zelf even doen dan vaak een stuk sneller – en minder sfeerbepalend. Opruimen en dweilen van de gamekamer heb ik opgenomen in mijn meerkeuzelijst van straffen en gezien de toenemende vervuiling heb ik hun eigen kamers recent ook toegevoegd aan dat overzicht.

Net als de jongens zelf zijn, is hun bioritme ook tamelijk tegendraads. Ze gamen luid tot laat en maken korte uitstapjes naar de keuken voor een snack. De volgende ochtend is eenvoudig te herleiden wat er geconsumeerd is en vaak ook door wie. Op zo’n nachtelijke foodtrip laten ze zich langs de slaapkamers begeleiden door schaterlacherige Netflix-serie’s of schreeuwerige rappers. Soms wordt het me teveel en dan volg ik ze naar beneden. Dan sta ik in mijn boxershort te oreren over schijven van vijf, opruimtechnieken, verantwoordelijkheden, slaapgebrek en geluidsoverlast. Ze frequenteren ook mijn schuur met hun rookwaar - slecht voorbeeld doet slecht volgen. En het blijft niet alleen bij sigaretten, ik ben redelijk tolerant in mijn drugsbeleid nu blijkt dat voorkomen niet gelukt is. Dan liever onder de rook van eigen woning, dan heimelijk her en der in het dorp. Zo houd ik er zicht op en voeren we er nog gesprekken over. Ik had zelf tijdelijk het roken ook weer opgepakt en probeer ze nu ‘het stoppen’ voor te leven. We hebben sowieso leuke gesprekken in de schuur. Ik heb het over school, toekomst, opruimen, drank & drugs en zij pareren met straattaal, tikkies, scooters en ‘wat eten we vandaag?’

Pubergedrag is ingewikkeld. Ik heb veel te doen, voel me verantwoordelijk en werk in een hoog tempo. Ik wil alles graag snel en goed doen. Dat is lastig met zulke ‘leguanen’ om je heen. Zeker als ze alles willen bevragen of bevechten. Ik heb er de tijd niet voor, ik neem er de tijd niet voor. Ik probeer ze te begrijpen en ze ruimte te geven, maar als vader houd ik de lijntjes soms ook heel kort. Dan wil ik dat iets meteen gebeurt, zodat ik het zelf los kan laten. ‘Ruim het gewoon meteen even op!’ Ik heb teveel aan mijn hoofd en zij hebben nog ruimte zat. ‘Check het zelf even van tevoren, maak een planning, hoe laat moet je er zijn, zet het vast klaar, heb je het al geregeld?’ Maar helaas zijn het regelmatig ook pubers. Zij kunnen daar niet zoveel aan doen. En ik ook niet. Hoe frustrerend het soms ook is. Dan drinken ze steevast uit het pak, dan hebben zij het niet gedaan (‘nee, echt niet!’), dan hadden zij het écht wel goed geleerd, dan stappen ze zorgeloos over hun natte handdoeken, dan gooien ze met deuren, dan pesten ze hun zus, dan wist niemand dat de les wel doorging, dan irriteren ze elkaar tot op het bot, dan staat de voordeur wagenwijd open, dan heeft de hele klas het slecht gemaakt, dan sturen ze een tikkie voor de snackbar - terwijl je staat te koken, dan zijn ze dat nieuwe kledingstuk kwijt, dan vullen ze de dakgoot met butts en slaan ze gaten in een deur, muur of het plafond. Er is genoeg om je nu over te ergeren (en om je te herinneren voor later).

Ze zijn pas 15 en 17, het verzet duurt nog wel even en het gedrag waarschijnlijk ook. Maar weet je, soms dan geven de jongens me ineens een knuffel, of een bemoedigende klap, dan zeggen ze plots wat liefs, dan helpen ze me op een onverwacht moment en dan… dan is alles, heel even, voor altijd goed!

Wil je reageren of je aanmelden om nieuwe updates te ontvangen? Stuur dan even een email naar wouter@updateclaar.nl.

Opmerkingen