25 september

Deze week doen we het een beetje anders. Ik wil jullie graag iets meer vertellen over onze belevenissen bij het Helen Dowling Institute (HDI) waar we woensdag met het hele gezin zijn geweest.

Na een recent intakegesprek met Wouter staat voor medio september een gezinssessie met de systeemtherapeut van het Helen Dowling Institute op de agenda. Toen HDI van de week belde om deze afspraak wederom te verzetten, reageerde ik enigszins gepikeerd. De afspraak moet doorgaan, liever eerder dan later. Of we dan de volgende dag om 12 uur kunnen? Prima, maar die tijd vraagt wel om wat hulp van de scholen. Het kan en ook de kinderen vinden een afspraak onder schooltijd geen enkel probleem.

We hebben de afspraak van tevoren besproken; we gaan met het hele gezin een tekening maken, waar iedereen aan meewerkt en waar iedereen een veilig plek op tekent. Zo’n veilige plek zoek je op als je je verdrietig voelt of even alleen wilt zijn. Tijdens het tekenen kijkt de systeemtherapeut naar het proces, de samenwerking en de taakverdeling binnen het gezin.

Woensdag om 11:15 uur start ons rondje langs drie scholen om de kinderen op te halen. Als we de achterbank vol hebben, rijden we richting Bilthoven. Noem het spanning, noem het verveling of noem het pubertijd, maar gedurende de rit escaleert het volledig uit de hand. Het begon onschuldig; Catho zei iets verkeerds en Max werd boos en toen ging Lucas zich ermee bemoeien, ik weet het niet meer precies, maar het gevolg was duidelijk: verwijten over en weer en de sfeer is volledig verpest. De kinderen zitten stilletjes achterin en de ouders zijn allebei woest. Wat een prima voorbereiding om ons zo als harmonieus gezin bij HDI te presenteren…

Als we binnen zijn bij HDI gaat de interesse van de kinderen in eerste instantie uit naar de trendy wipstoelen. Daar kan je flink in wippen. Gelukkig worden we binnengevraagd. Op de tafel voor ons liggen twee grote vellen. Onze systeemtherapeut Joyce maakt kort kennis met de kinderen. Iedereen doet erg zijn best. Dan wordt het tijd voor de tekening. Of we een huis of een eiland willen maken? De meningen zijn verdeeld. Samen met Wouter druk ik het eiland erdoor.

Nog voor Joyce de laatste uitleg van de tekening over ‘de veilige plek’ heeft verteld, zijn Lucas en Catho al gestart met het tekenen van de zee. Met grote halen worden twee hoeken van het papier blauw gemaakt. Max heeft nauwelijks tijd om de contouren van het eiland te bepalen. Als Joyce klaar is met haar uitleg, tekent Lucas en pijl richting zee en schrift er zijn naam: “mijn veilige plek is in zee, ik ga zwemmen”. Verderop langs de kust van eiland De Kleyn – Lewin tekent ik vast mijn veilige plek: twee bomen en een hangmat. Catho tekent een grote palmboom. Wouter ‘bouwt’ een huis. Lucas heeft honger, hij wil spek, dus volgt er een varken op papier. Maar een varken in zijn eentje levert dat voor de lange duur geen spek op, dus een tweede varken biedt uitkomst voor het voorbestaan van spek.

Onze sporter Max haast zich om alle sportvelden te tekenen zodat hij kan hockeyen, voetballen en tennissen. Lucas maakt ook een huis, maar die is alleen voor hem en Catho. Als Wouter besluit om wifi toe te laten op het eiland, volgt Lucas met een gigantisch scherm en een PS4. Er volgen nog een akker, een koe, hengels, veel vissen, een rivier, een waterkrachtcentrale, tal van pokemons, een schip en een steiger, een duivel, een biljet van 1.000.000, een koelkast en een barbecue en dan zijn we klaar. Het was een bijzondere dynamiek. Wat ons rest is een kleurrijk geheel en veel vragen van de systeemtherapeut….

Het werk zit er op. Het turbulente gezin De Kleyn - Lewin trekt de deur achter zich dicht en laat een verwarde Joyce achter. De gevolgtrekkingen zijn gelukkig voor de volgende keer. We gaan naar Bilthoven voor een lekkere lunch. Van al dat tekenen over spek krijg je honger. Begin oktober gaan we weer met Joyce om tafel. Ik ben benieuwd… Ik heb het resultaat van ons gezinswerk bij de foto’s opgenomen.

En verder? Verder was het een rustige week met werk en yoga (maandag), golfen met Renate (dinsdag), HDI en het bijkomen ervan (woensdag), première van het Nederlands filmfestival met de meiden (donderdag), shoppen met Sjaan en ma in Den Bosch (vrijdag), afzwemmen diploma A met Catho en een borrel met de Merxjes die gaan verhuizen (zaterdag) en hockeyen -  uit tegen Lelystad, weer verloren (zondag). Ik kijk alweer uit naar de rust van de komende week…

Ik wil iedereen nogmaals heel erg bedanken voor alle goede gedachten, de belangstelling, de lieve berichten, alle cadeautjes en de mooie boeketten. Het doet mij oprecht veel goed. Dank jullie wel!

19 september

Vorige week merkte ik dat de vermoeidheid als gevolg van de radiotherapie sterk toenam. Dus heb ik me toen voorgenomen om het rustiger aan te doen. Ik moet stappen terug doen, omdat ik mijn energieniveau een stuk lager is. Rustig aan doen, dat valt zowaar echt niet mee.

We boffen met het weer. De hele week wordt het prachtig weer.  Op maandagochtend ben ik naar mijn werk gefietst. Wat heerlijk is dat toch; fietsen. Ik blijf bewust wat korter dan vorige week. In de middag benut ik de grote loungebank in onze achtertuin waar deze voor bestemd is. Maandagavond is mijn vaste yoga avond geworden. Heerlijk om een beetje te rekken en te strekken om de ergste spierpijn van een hockeywedstrijd uit mijn lijf te krijgen.

Dinsdag ga ik wandelen met Hilde. Verder doe ik eigen niets. Dat had ik ook met mezelf afgesproken, dus so far so good.

Woensdag word ik opgeschrikt door het overlijden van Oom Jip, de vader van mijn vriendin Dorine. Oom Jip was een goede vriend van onze familie en we hebben met z’n allen veel meegemaakt. Ik trek het me heel erg aan en leef intens met de familie mee. Vandaag is de uitvaart. Ik wil er heel graag voor ze zijn, maar ik kan het simpelweg niet aan. Dat is me nu echt te zwaar. Ook van deze plek wens ik hen veel sterkte en kracht om het verlies van deze unieke man te verwerken.

Donderdag moet ik me weer melden bij Helen voor mijn wekelijkse pulse massage. Dat doe ik graag.  Na de massage ga ik naar het haarcentrum, waar ik instructies krijg hoe ik mijn pruik moet wassen. Ik word steeds handiger met mijn pruik. Thuis zet ik ‘m  weliswaar vaak gelijk af en ik sport met hoofddoeken, maar alle andere gelegenheden meet ik vier vingers op mijn voorhoofd en zet ‘m op. Hoewel ik nog vaak denk dat iedereen meteen kan zien dat ik een pruik draag, merkt ik steeds vaker dat mensen het niet zien.  

Vrijdag gaan Wouter en ik golfen met mijn ouders. We doen de 9 holes van de Bunnikse dit keer. Het is een prachtige dag, maar ik sla geen prachtige ballen. Ook Wouter speelt niet best, hij verspeelt een dozijn ballen in de baan. De 9 holes hakken er bij mij behoorlijk in. Na de lunch pak ik mijn rust. In de avond wacht ook nog het bestuurseten van HC Kromme Rijn, daar verheug ik me erg op. We zijn met 16 man sterk en iedereen heeft erg zijn best gedaan. Er is heerlijk gekookt en de wijnen zijn met zorg uitgezocht. Voor de gelegenheid heeft het oude bestuur heeft zich in de graspakjes gehesen, op de sommelier na dan.

Zaterdag moet ik echt even bijkomen. Catho is erg enthousiast vandaag. Zij mag proefzwemmen voor A.  Gelukkig mag ik  komende zaterdag nog een keer naar het zwembad met Catho, want ze laat me trots het papier zien dat ze mag afzwemmen. 

Op zondag moet ik  hockeyen tegen Gooische, en ik sluit af met een dienst achter de hockeybar. Het is de eerste zondag dat de 5 (!) seniorenteams van onze club allemaal thuisspelen en het is mooi weer, dus iedereen blijft gezellig hangen. Het is een drukte van jewelste op de club. Prachtig om te zien! O ja, en we hebben Gooische van de mat gespeeld met 11-1. Het scorebord kon de uitslag niet aan - niet dat ik competitief ben…

Tja, als je me vraagt of ik rustig aan heb gedaan, dan kan ik alleen maar antwoorden: ik ben er maar druk mee! 

11 september

Het was een bewogen week, maar dit keer lag het niet aan mij.

Maandag:

Ik voel me sterk, dus maandag ben ik met de rest van Nederland aan het werk getogen. Het is goed om weer even op kantoor te zijn. In de middag moeten we ons melden op de school van Max voor een talentgesprek. We zijn Max alleen vergeten, die staat op de tennisbaan. Kak, moeten we op vrijdag terugkomen. Het lijkt wel school.

Dinsdag:

Dinsdag is de dag van de Helens. In de morgen ben ik naar Helen gegaan. Ik krijg een heerlijke pulsmassage en ben sindsdien haar vaste wekelijkse proefkonijn. In de middag ga ik met Wouter op bezoek bij een systeem-psycholoog van het Helen Dowling Institute. Zij gaat ons gezin de komende tijd bijstaan met een luisterend oor en met advies. Binnenkort gaan we met het hele gezin langs om gezamenlijk een opdracht te doen. In de avond heb ik een oefenwedstrijd tegen mijn oude Kampong team. Leuk om tegen die meiden te spelen. Lucas blesseert zich op de training. Diagnose bij Bunnik ’73, een gebroken sleutelbeen – in het DIAK lijkt het gelukkig mee te vallen. Gewapend met een mitella komt Lucas thuis.

Woensdag:

Ik voel me toch weer vermoeid. Misschien het gevolg van de dolle dinsdag. Ik besluit dat ik nog meer gas terug ga nemen. Ik breng de afspraken in mijn agenda verder terug, te beginnen op deze dag. In de ochtend ben ik op kraamvisite gegaan bij Judith en Boaz. Verder tref ik deze dag de mooie column 'Leef' van Gabrielle op facebook.

Donderdag:

Koffie drinken met Else in Vroeg. Daar pikt Wouter me op met een MG - met dank aan Marco. Met de cabrio gaan we langs de Vecht op pad naar Amsterdam (bloed prikken in de VuMC). Een superrit in super weer. We lunchen bij KeyWest in Maarssen, waar we lachen om de slechte bediening. In de middag belt de dierenarts met slecht nieuws. De toestand van onze lieve kat Coco, die we in de ochtend hebben weggebracht, is snel verslechterd. Het beestje is overleden. Het nieuws valt ons rauw op het dak en de kinderen zijn allemaal heel erg verdrietig.

Vrijdag:

Ik hou het rustig, er wacht een stevig avondprogramma in Scheveningen. Na een bezoek aan school, nu wel met Max, gaan we richting Voorburg. Samen met Paul en Caroline gaan we naar The Golden Earring op het strand. Het is lekker druk en lekker weer. The Golden Earring rockt er op los en we gaan ongeveer als laatste weg. Ik ben wel gesloopt.

Zaterdag:

Het is bijkomen van de avond ervoor: een rustig aan dag. De dokter had voorspeld dat ik moe zou worden van de radiotherapie en dat lijkt deze week echt gestalte te krijgen. De kinderen gaan voetballen, hockeyen en voetbal kijken. In de middag begraven we Coco. Ze krijgt een plekje in de tuin en Catho heeft een mooie tegel geverfd. Iedereen zegt wat liefs over Coco. In de avond komt Leo borrelen en we ontsteken de vuurkorf.

Zondag:

Ik moet hockeyen tegen Laren; een uitwedstrijd. We verliezen de wedstrijd met 2-1. Volgens mij ligt het aan de scheidsrechters… Als Wouter terugkomt van zijn wedstrijd pakken we kinderen in en gaan we naar Lexmond waar mijn neef Sten zijn 15-jarige verjaardag viert.

Het was een drukke week. Goed dat ik wat gas terugneem.

4 september

Ook deze week heb ik niet stil gezeten. Verre van dat. Zoals ik in vorige blog al aangaf, verloor ik steeds meer haar en was de pijn en de kriebel te erg. Ik heb de pruikspecialist gebeld voor een afspraak. Gelukkig kon ik op woensdagochtend gelijk terecht. Eerst een tondeuse, en daarna de pruik die gelijk in model is geknipt. Ik heb ook een aantal mutsen uitgekozen, voor thuis en om te sporten. De pruik zit mooi, maar is erg warm en jeukt.

Weer druk geweest met sociale contacten:

Dinsdag gewandeld en geluncht met Charlotte in Bergen aan Zee.

Woensdagmiddag golfen met mijn ouders. Lekker om even buiten te zijn, maar de pruik heb ik thuis gelaten.

Donderdag met Leo op pad in Amsterdam. Shoppen en lunchen. Heerlijk.

Vrijdag was betrekkelijk rustig en ben ik gaan borrelen met mijn werk op het Ledig Erf.

Zaterdag was sportdag. Niet alleen van mij, maar ook van de kinderen. We waren bij ‘de Kikkers’ van Bunnik ‘73 voor Catho, tennis voor Max en een bekerwedstrijd van Lucas. De resultaten waren wisselend, maar wel goed dat de kinderen sport als uitlaatklep hebben.

De namiddag stond in het teken van Bunniks Mooiste, een hardloopwedstrijd. Catho en Max renden respectievelijk de 1 en 2 km. Lucas en ik tekenden voor de 6 kilometer. Ik heb samen met een aantal teamgenoten gerend. De eerste kilometer ging goed, maar bij de derde 1.000 meter vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. 6 km is best een eind als je niet getraind hebt. Ik ben 340ste geworden, Lucas finishte eerder. Ik ben heel trots op de prestaties van de kinderen - en op mezelf.

In het weekend heeft sport de overhand in het gezin De Kleyn – Lewin. En dankzij Paul en Karin heb ik voor het eerst ‘meegedaan’ aan de Ride of the Roses…

Ik heb weer wat foto’s van de afgelopen week opgenomen. Mijn blog wordt steeds professioneler, deze week heb ik een gastenboek toegevoegd.