27 november

Gelukkig ben ik deze week weer up en running. Ik voel me weer ok, heb weer energie en heb weer zin om dingen te ondernemen. Een relatief rustige week dus, na alle media aandacht van vorige week. Ik heb erg veel reacties gekregen naar aanleiding van de krant en tv uitzending van (oude) bekenden en ook veel onbekenden. Het verbaasde me dat vooral veel onbekende mensen een reactie plaatsen, allemaal even positief met goedbedoelde adviezen. Ik heb nog niet de tijd genomen om alle tips en adviezen nader te onderzoeken, maar dat ga ik de komende tijd rustig doen.

De rest van de week weer mijn gewoontes opgepakt; maandag yoga, dinsdag lekker in de tuin gewerkt en geluncht met Marga. Woensdag gezellig met Susanne bij Vroeg. Donderdag massage van Helen en ’s avonds verder met m’n schilderij, over twee weken het resultaat, spannend! Vrijdagavond voor het eerst in 16 jaar weer zaalhockey, heb er nu nog steeds spierpijn van.

Zaterdag heeft ons veterinnenteam een winterfair georganiseerd. De opbrengst is voor het tweede kunstgrasveld van HC Kromme Rijn.  Fantastische dag gehad veel verkocht (ook aan/van elkaar…), goede teamspirit maar heel, heel erg KOUD!!!!!!!

En vandaag laatste veldcompetitiewedstrijd tegen Kampong, helaas 1-3. 

20 november

Foto AD (Pim Ras)

Deze week begint waar de vorige eindigde; kwakkelen met de griep. Ik ben er helemaal klaar mee. Dit is inmiddels de vierde week. Ik voel me beroerd en kom nergens aan toe. Mijn toch al kleine wereldje wordt nog kleiner. Ik heb een afspraak met het VuMC. Ik kan pas op woensdagochtend terecht bij de KNO-afdeling. Maandag laat ik me pijnigen door mijn osteopaat Bouke en dinsdag laat ik me mooi maken bij Hollestelle. Voor de rest van de tijd trek ik de dekens over me heen en doe ik nix. 

Ik ga met Renate naar het ziekenhuis. Ik krijg antibiotica en zalf voorgeschreven. Daags ervoor heb ik gehoord dat we in het AD staan. Editie Eindhovens Dagblad en de landelijke editie. Nog voor ik het artikel in het AD zelf heb gelezen komen de eerste reacties al binnen. Allemaal steunbetuigingen en wat adviezen. Heel lief. En sinds ik het artikel op Facebook heb gezet, is de belangstelling enorm. We zien een enorme piek in blogbezoekers en zelf vanuit West-Canada komen reacties. 

Op donderdag komt Leonie langs. We gaan gezellig wandelen en lunchen. Op vrijdag komt Helen voor een massage aan huis. Ze heeft een heuse massagetafel bij zich en doet me denken aan de massagecarrière van Phoebe uit Friends. 

18 november! Mijn vader is jarig. In de ochtend word ik gebeld door RTL Nieuws. Ze zijn onder de indruk van het artikel in het AD en willen graag een item maken over psychsociale ondersteuning bij gezinnen waar iemand kanker heeft. We stemmen toe. ’s Middags ga ik naar Lexmond. Samen met zus, broer, familie en vrienden van mijn ouders vieren we de verjaardag van mijn vader. Om acht uur lig ik er af. Ik ben erg moe en ik wil naar huis. 

Zaterdag zijn de opnamen al voor het nieuwsitem van RTL Nieuws. Als we net in het interview zitten, wordt er aangebeld. Het is Zwarte Piet die ons attendeert op de opening van de schommel in de buurtspeeltuin. Catho is meteen in alle staten en wil gaan kijken. De cameraploeg volgt ons naar het pleintje waar zich al enkele belangstellenden hebben verzameld. Die kijken vreemd op dat RTL Nieuws de moeite neemt om een nieuwsitem te maken van de opening van een schommel in de Oranjebuurt. In de avond komen Irene en Michael een borrel drinken en een kapsalon proberen. Samen kijken we het nieuws. Heel raar om jezelf terug te zien op tv, maar het is een mooi item geworden. Eentje om trots op te zijn.

Ik heb mezelf nog verplichte rust opgelegd. Arjet en Daan komen koffie drinken en in de middag een borrel bij Emmy en Frank. Dan is het tijd voor de wekelijkse blog. Bij deze. Ik heb me voorgenomen om de griep vanaf nu voorgoed achter me te laten. Ik vind het zonde van mijn tijd. En met die positieve gedachte wens ik jullie een fijne week. 

14 november

Deze week was (helaas) wederom een kwakkelweekje. Mijn oren zitten nog steeds dicht, ik snuit liters snot en merk dat ik ook griep heb. Ik ga nu echt een afspraak maken met KNO VU. Ik ben klaar met pappen en nathouden en ik wil een of ander wondershot zodat mijn holtes weer opengaan en ik weer ‘normaal’ kan leven.  Ik weet dat ik ziek ben, maar van zo’n gangbaar griepje ben ik kennelijk weken van de kaart. Dat trek ik gewoon niet. Ik word er boos en sjagga van. 

Dinsdag is 'onverwacht' gezellig met Sjoukje. We hebben gewandeld en bijgekletst. De rest van de dag neem ik rust en paracetamol. Gelukkig kan ik woensdagavond de zinnen verzetten en stort ik me weer op mijn schilderkunstwerk. Het gaat de goede kant op (al zeg ik het zelf).  

Donderdag nemen mijn ouders me mee naar Egmond aan Zee. Mijn vader heeft daar in 1949 in een vakantiekolonie gezeten om op gewicht te komen na de oorlog. Helaas voor mijn vader kwam hij geen gram aan en moest dus na 6 weken nog eens 6 weken blijven. Om een lang verhaal kort te maken, mocht mijn vader na 9 maanden naar huis. Een mooi en triest verhaal. We hebben heerlijk gewandeld aan het strand en geluncht in strandtent: de Uitkijk. 

Vrijdagochtend is mijn laatste sessie bij het HDI, voorlopig kijken we hoe het gaat zonder Joyce, onze psycholoog. Ik heb een nieuw plan. Ik ga regelen dat er iemand regelmatig aan huis komt die de situatie hier thuis kan beoordelen en die met ons en met de kinderen kan praten als dat nodig is. 

Vrijdagmiddag geef ik een toekomstsessie bij Linxx op kantoor. Het was een leuke sessie en ik vond het ook erg leuk om weer eens in actie te komen. Afgesloten met bubbels van Emmy. Heerlijk een vrijmibo! Daarna is het wel weer meteen gedaan met de energie. 

Het weekend vul ik verder met Sinte-Maarten, Sinterklaas, voetbal en kijken naar veterinnenhockey. Dit keer had ik mezelf uitgeloot. We hebben gewonnen met 8-0. Veel gescoord zonder mijn inbreng...🤨
   

6 november

Wandelen met Susan - van Susan

‘Wat zeg je?’ De rechterkant van mijn hoofd zit dicht. Ik hoor haast niets op rechts en dat is heel onhandig. Gelukkig weet ik door de recente scans dat het niet wordt ingegeven door de uitzaaiingen in mijn hersenen. Het hoort dus bij de nasleep van mijn griep, maar het is wel vervelend. Ik kan de herkomst van geluid soms niet goed plaatsen en pas ook mijn eigen volume aan, waardoor anderen mij weer slechter horen.

Erger nog vind ik de vieze smaak in mijn mond. Ik heb er nu al een paar weken last van. Het is te vergelijken met de smaak die ik na de nabehandeling van mijn operatie in mijn mond had. De dokter gaf toen aan dat het door de chemo kwam, maar chemo heb ik nu niet gehad. Het lijkt nu wel alsof ik mijn smaak weer opnieuw moet trainen, net als in 2014. Ik moest echt weer leren ‘lekker eten’. 

Sinds de operatie in Italië ruik ik niets meer en heb ik smaak opnieuw moeten ontdekken. Ik lustte vrijwel alles, maar als je geur uit je smaakpallet verwijdert, dan vlakt je smaak enorm af. Dat is heel sneu voor iemand die zo van koken en lekker eten houdt. Prefab maaltijden waren letterlijk ranzig en ik kon de smaak van sommige producten soms alleen duiden als ik zag wat er op mijn bord lag. Combinaties van hard-zacht, koud-warm, zout-zoet maakten het in eerste instantie weer interessant, later werd mijn smaak weer iets verfijnder, maar natuurlijk nooit meer de oude. Ik maak ook weer weinig speeksel aan. Ik heb vaak een droge mond en bij een beetje pittig eten, sta ik volledig in de hens. En hoewel de hockeyclub is verrijkt met een frituur, is een vlammetje nu echt niet aan mij besteed. Ik vraag me af waar het vandaan komt en of het van tijdelijke aard is. 

Deze week ben ik met Wouter bij het Helen Dowling Institute geweest. Na de vakantie zijn we met spoed bij HDI aan de slag gegaan. We hebben gepraat, gedeeld en getekend. Onze systeemtherapeut nu wil weten waar we aan wilden werken. Een makkelijke en een lastige vraag ineen. Ik kan wel duizend dingen opnoemen, maar de recente check van mijn hoofd lijkt ons wat meer tijd te geven, en daarbij, ik voel me best goed. En hoewel ik geen idee heb hoeveel tijd me resteert, lijkt de urgentie van deze psychische bijstand iets te zijn weggeëbd. En daarbij ben ik ben natuurlijk het lijdend voorwerp, straks verandert de situatie. Ik kijk Wouter aan. Voor nu hebben we geen concrete vraag, dat komt waarschijnlijk omdat we totaal niet kunnen overzien wat ons en de kinderen nog te wachten staat. Of we er de volgende keer op terug mogen komen… 

Daags na ons bezoek word ik benaderd door de psychologe van het VuMC. Ze heeft een boek geschreven en daar wordt in het Algemeen Dagblad aandacht aan besteed. Ze zijn op zoek naar een illustratief ‘voorbeeldgezin’ – nou dan heb je aan ons een goeie! Woensdag vindt het interview plaats. Er is ook een fotomoment, liefst om half zes. Dat is bij ons circa het drukste moment van de dag. Wouter haalt Catho van zwemles en is ternauwernood op tijd. Lucas is nergens te bekennen en Max hangt over de bank en kijkt filmpjes op de Ipad. De fotograaf arriveert vrijwel gelijk met Lucas en zo is het gezin toch nog compleet. De fotograaf maakt talloze foto’s. Er zitten hele mooie tussen. De publicatie van het artikel verschuift intussen van vrijdag, naar zaterdag, naar maandag, naar dinsdag… Afijn we zien wel (en we hebben de foto!). 

Waar ik verder de week mee vulde? Met Wouter dus naar HDI, met een andere journalist een interview gedaan voor NPCF over palliatieve zorg, met de fiets naar Helen voor de massage, met Susan een stuk wandelen, met mijn moeder ga ik shoppen in Zeist, met de snoeischaar door de tuin, met Wilma naar de Veldkeuken, met opa Jan naar al onze zaterdagsporten, met de fair-commissie vergaderen, met Wouter naar de zami-borrel op de club en tot slot met de Veterinnen thuis tegen Naarden (0-1). 

‘Wat zeg je?’ Klopt, tot volgende week!

Opmerkingen